Rudy was verslaafd. Ze had van vluchten haar dagelijkse bezigheid gemaakt. “Ik was er nog goed in ook“. Na een lange periode vol schuld en schaamte vond ze de tijd rijp om de realiteit onder ogen te komen.
Mijn verhaal is deels verbonden met het verhaal van Marnix Pauwels (auteur van het boek, vrij). Ik zal af en toe beroep doen op zijn woorden, omdat hetgeen hij heeft meegemaakt, zo herkenbaar is voor mij dat ik bij wijze zijn verhaal volledig zou kunnen overnemen.
In 2016 besloot ik mijn leven radicaal om te gooien
Ik had er 14 jaar een leven opzitten als café uitbater, waarin ik gevlucht was in drank en in mindere mate drugs. Dit leven was totaal uit de hand gelopen en ik stortte volledig in. Het was genoeg.
Ik was al een hele tijd depressief en angstig geweest, en had van vluchten mijn dagelijkse bezigheid gemaakt. Ik was er nog goed in ook. Alles draaide om mijn verslaving en de manier om dat gebruik te kunnen volhouden. Maar na een lange tijd vol schuld en schaamte, waarin ik veel (belangrijke) mensen teleurstelde, was het tijd om de realiteit onder ogen te komen. Tijd om te stoppen met mijn obsessies en de rekening op te maken. Om de tijd die ik verkloot had aan het opzoeken van mijn favoriete roes achter mij te laten en iets van de rest van mijn leven te gaan maken.
September was de maand dat ik terecht kon bij Archipel, in Zoersel
Een open kliniek op een werkelijk geweldige plek, met liefdevol personeel, kundige therapeuten, en een 25-tal patiënten die er, net als ik, zwaar doorheen zaten. Ik ben er uiteindelijk 10 maanden geweest, verdeeld over twee opnames.
Het was een warme, prettige en veilige plek, ik kon eindeloos mijn verhaal doen en keihard werken aan herstel, werken aan een nieuw gevoel voor een mogelijke toekomst. Niet alleen het personeel bood een luisterend oor, ook de medepatiënten waren een enorme steun.
We zaten met zijn allen in het zelfde scheutje op een prachtige omgeving omringd door bossen, en je ellende, twijfel en verdriet delen is een verademing van hoog therapeutisch niveau
Ik heb één-op-één therapie gehad van psychiater en psycholoog, wandeltherapie, groepstherapie, mindfulness, tekenen & schilderen, expressie (improvisatie en toneelstukjes, iets wat iedereen vreselijk vond, maar voor mij wel werkte), en nog meer gesprekken. Gedurende de opname was er vrijwel non-stop tijd om te praten, te sparren, te delen, te huilen en te verwerken. Al mijn shit kwam aan de beurt. Echt alles. Van mijn verslaving tot mijn angststoornis en depressie. Het eten was er goed, de kamers waren in orde, en de omgeving met zijn uitgestrekte bossen, zeker aan het einde van de winter en het begin van de lente, fenomenaal troostend.
Tussen de gesprekken met specialisten door, lulde ik eindeloos veel met andere patiënten, een belangrijk onderdeel van het verblijf daar
Bethanië (Archipel) bleek de perfecte plek om tot rust te komen, te kunnen klagen, zeuren, janken, troosten, twijfelen, zwijgen en mijn issues onder ogen te komen. Ik raad het echt van harte aan als je het idee hebt dat je er zelf niet meer uitkomt, of iemand kent die er doorheen zit, die kapot is, angstig, depressief, opgebrand of verslaafd. Voor mij was het de ideale locatie om afstand te nemen van alle jaren ervoor, om te lullen met gelijkgestemden, van gedachten te wisselen met specialisten en alles aan te pakken wat ik de jaren daarvoor met vrij veel succes had weggestopt. Na mijn lang verblijf kon ik de deur achter mij sluiten, alhoewel dat ik alle 14 dagen nog terugga voor een bijeenkomst met lotgenoten.
In Bethanië (Zoersel) heb ik dan ook de weg gevonden naar de opleiding ervaringsdeskundige bij Thomas More, wat voor mij ook de perfecte nazorg was. Het samenkomen met mensen met verschillende problematieken heeft me een andere blik gegeven op de samenleving in zijn totaal.
We zijn altijd al vrij geweest, we hoefden het alleen maar te zien.
Rudy
Meer informatie:
Geef een reactie