Al bijna mijn hele leven ben ik gefascineerd door taal, communicatie tussen mensen en wat een paar woorden soms kunnen losmaken. Ik vind het heerlijk om met woorden te spelen, lichamelijke reacties op taalkundige expressie te analyseren en tussen de lijntjes te lezen. Dat laatste vind ik dan wel minder leuk als het om mijn behandeltraject bij instelling XYZ gaat.
Kort geleden heb ik een nieuw traject opgestart/moeten opstarten omdat mijn zorgvraag beter overeenkwam met het werk van instelling XYZ dan instelling ABC. Oké dan. Ik werd hier niet heel uitbundig over geïnformeerd, het was meer een resultaat, geen vraag. Op dat moment zat ik echter op zo’n dieptepunt dat het me allemaal niet uitmaakte en ik standaard ja knikte toen iets aan me gevraagd werd. In de hoop dat het geen negatieve gevolgen had.
En daar gaan we weer: intake. Héérlijk! Met een vrij monotone stem vertelde ik dus wéér dat mijn ouders gescheiden zijn, dat ik last heb van een depressie, dat ik laatst mijn eerste psychose heb gehad, dat ik me vandaag wel oké voelde en dat ik hier ook eigenlijk even geen zin in had.
Hebben ze mijn dossier niet gelezen vroeg ik me af? Waar hebben ze dat anders voor?
Oh nee, dat is waarschijnlijk een of andere psychologische techniek om even te polsen hoe het écht met de cliënt gaat.
Nou ja, toen ik klaar was met de samenvatting van mijn leven die makkelijk een boek kan vullen waren we eigenlijk ook al aan het einde van de afspraak. Ik wilde wel nog even over mijn medicatie praten want die was op en ik had toch echt nieuwe nodig. Nee, die kan hij me niet voorschrijven, zei de aardige meneer. Hiervoor zou ik eerst officieel patiënt moeten zijn bij instelling XYZ. Ja, ik was dan wel een week opgenomen geweest bij dezelfde instelling, maar ik was dus nog geen patiënt. Apart, ik had me toch wel echt patiënt gevoeld toen hoor. Hoe ik dan wel aan mijn medicatie kon komen, vroeg ik. Dat zou ik via mijn huisarts moeten regelen. Wat omslachtig allemaal, dacht ik toen.
Wat een slechte communicatie, want tijdens mijn opname werd me verzekerd dat dit allemaal geregeld zou worden
Maar ach, had ik toen al geweten wat me nog te wachten stond. Vol goede moed ging ik vervolgens direct naar mijn huisarts. Kon ik dat ook meteen van mijn to do lijstje afstrepen. Houd ik namelijk net zo veel van als van taal: lijstjes, maar vooral het afstrepen van gedane to do’tjes. Word ik vrolijk van. Maar dat doet er nu niet toe. Ik liep dus welgezind naar de doktersassistente in de praktijk van mijn huisarts, legde de korte turboversie van het verhaal uit en kreeg vervolgens te horen dat ze dat niet zomaar kon beslissen. Eerst even kortsluiten met de huisarts, en nee, dat kon niet meteen. Ik zou later op de dag nog een keer terug moeten komen. Oké dan, het is mooi weer, ik voel me goed, maakt allemaal niet uit. Dacht ik.
Toen ik een paar uur later terugkwam was de situatie nog niet opgeschoten. Dus weer naar huis, in de middag zou het toch wel echt klaarliggen werd me beloofd. ’s Middags kwam een vriendin langs en besloten we samen de wandeling naar de praktijk te maken om even snel mijn medicatie op te halen. Was niet even. En vooral niet snel.
Toen ik dus voor de derde keer die dag de doktersassistente naar mijn medicatie vroeg, gaf zij aan dat deze klaarligt bij de apotheek (heeeeuj!).
Even voor de duidelijkheid: Ik had twee verschillende medicaties nodig. Twee. T-w-e-e. Bij de apotheek lag er één. So close
Wij lopen dus terug naar de doktersassistente, situatie opnieuw (voor de notulen: 4e keer) uitgelegd. Zij kan er niet over beslissen, moet even de dokter vragen. Nee joh, prima, geen probleem, we hebben nog de hele middag voor ons hoor. Het probleem bleek dus dat tijdens mijn opname een nieuw medicijn werd gebruikt dat niet in mijn dossier te vinden was. Lekker handig dit, hé. Einde van het verhaal: na een korte discussie met de apotheekassistente mocht ik mijn medicatie in ontvangst nemen en kon ik weer naar huis. Eindelijk.
Moraal van het verhaal: Goede communicatie is essentieel. Ik wil naar niemand met de vinger wijzen, ik wil alleen verduidelijken hoe moeilijk het je soms gemaakt wordt als patiënt
Het had zo veel makkelijker gekund. Niet alleen het verhaal van de medicatie. In de afgelopen maanden heb ik mijn verhaal vaak moeten vertellen, te vaak: negen keer. In ruim drie maanden. Vrienden, collega’s en familie niet meegeteld. Alleen tijdens mijn opname heb ik vier verschillende psychiaters gezien aan wie ik elke keer opnieuw mijn verhaal moest doen. Ik vraag me gewoon af of dat niet makkelijker kan, waar zijn dossiers voor? Waarom stond mijn nieuwe medicatie er niet in? Waarom in hemelsnaam moet ik zo vaak alles opnieuw vertellen? Het wordt er niet leuker door.
Lieve hulpverleners, kan het de volgende keer alsjeblieft wat makkelijker?
Ook al werken jullie voor verschillende instanties, in verschillende hoeken van de zorg, een beetje communicatie zou goed zijn voor ons allemaal! Bedankt.
Geef een reactie