Lotuslicht deelt een verhaal met ons, genaamd ‘Opa en ik’, waarin ze openheid geeft over haar geschiedenis met seksueel misbruik. Ze vertelt over de impact van deze gebeurtenissen binnen haar familie: “Er werd gezegd dat ik het maar moest bespreken in geheime forums.“
Ik wil het hebben over seksueel misbruik
In de psychiatrie zitten zoveel mensen die hier een ervaring in hebben, zelf ben ik er daar één van. Mijn belevingen in mijn psychosen hadden er een link mee. Ik wil graag aandacht voor het opheffen van het zwijgen, dat vaak jarenlang onder druk ontstond, dat vanuit angst werd gehoorzaamd.
Recent heb ik een stuk geschreven bij een artikel op Facebook over misbruik. Dat werd mij door mijn familie niet in dank afgenomen, sterker nog, er werd geëist dat ik het weg zou halen.
Er werd gezegd dat ik hen daarmee iets vreselijks aandeed en dat ik het maar moest bespreken in geheime forums
Plekken waar niemand ermee geconfronteerd zou worden en de buitenwereld het vooral niet te weten kwam. Ik was egoïstisch en ik was gek. Ik deed hen iets vreselijks aan. Als ik het niet zou verwijderen zouden zij de relatie met mij verbreken.
Gelukkig ben ik 100% achter mezelf blijven staan en heb het artikel op mijn tijdlijn laten staan
Ik voelde mij opnieuw niet gesteund en gezien en in de steek gelaten, maar kon snel zien dat hun pijn was blijven bestaan door het jarenlang weg te stoppen, terwijl ik keihard gewerkt had aan de mijne en nu vrij was van veel van de gevolgen van een incestueuze opa en hoe mijn familie destijds reageerde. Daarom hier ook mijn stuk erover, ik vind het belangrijk dat het zwijgen doorbroken wordt en dat schuld en schaamte en angst teruggelegd worden bij de dader.
Iedereen moet vrij zijn zich om te uiten over dit onderwerp als het voor is gekomen in je familie en jij degene bent die eraan geleden heeft
Wat ook een wissel heeft getrokken op mijn innerlijk leven is hoe mijn familie ermee omgegaan is, het verplichte zwijgen maakte het gebeuren lange tijd onbespreekbaar.
…
“Het volgende stuk heb ik aangepast zodat het veiliger te lezen is en minder triggert voor ervaringsgenoten, maar voor mij belangrijk om te schrijven en openbaar te maken. Het kan mogelijk nog steeds triggeren”:
Opa en ik
Mijn eerste bewuste herinnering is dat ik zes was. Mijn opa was er steeds. De hele familie was op zondagen bij mijn grootouders. Ik kende niet anders tot mijn dertiende. Hij vond altijd een manier om aan me te zitten en dingen te doen. Ik vertelde het mijn moeder en tante op mijn 13e.
Mijn moeder huilde en was boos, ze geloofde me niet
Toen is zij naar mijn opa gegaan die alles ontkende, maar daarna kwam het niet meer voor. Ik mocht er met niemand over praten, ook mocht ik het van mijn vader niet vertellen. Tot mijn 21e heb ik gezwegen, toen vertelde ik het mijn vader, omdat ik er inmiddels in therapie over praatte. Ik moest mij verantwoorden, precies vertellen wat hij dan deed. Inmiddels was mijn opa, toen ik 18 jaar oud was, gestorven. Ik begon vrij te breken daarna.
Alle opgehoopte woede en angst kwam er in die jaren uit
Ik was een moeilijke puber. Ik was bang voor mijn vader toen hij me als kind welterusten kwam kussen. Ik voelde me verraden door mijn moeder, die niet voor mij had gekozen, maar voor haar eigen pijn. Mijn relaties met mannen waren ook aangetast door wat ik meegemaakt had. Pijn speelde een rol, ook in het vrijen. Ik koos steeds de onbereikbare mannen om verliefd op te worden, ik voelde mij alleen. Ik liet mijzelf keer op keer in de steek.
Mijn vader was woedend toen hij het te horen kreeg en had zeker op mijn opa afgestapt als hij nog had geleefd
De jaren daarna werd het weer genegeerd, onder het tafelkleed geschoven, we praatten er niet meer over. Mijn ouders hadden niet door hoezeer dit mij gevormd had en hoe het onze verhouding geschaad had en op scherp had gezet. De verlating die ik omtrent dit onderwerp steeds voelde nam steeds grotere vormen aan en veranderde in woede. Woede naar mijn opa , mijn ouders en familie. Jaren heb ik me teruggetrokken van familiebijeenkomsten. Ik deed niet aan verjaardagen. Ik had last van plaatsvervangende schuld, schaamte en van een gevoel in de steek gelaten te zijn, want zij hadden toch iets moeten merken? Mijn ouders en dan vooral mijn moeder had toch iets moeten doen? Ik behield mijn stilzwijgen en steunde zo onbewust mijn moeder. Tot ik in meerdere therapieën kwam.
Daarin zei eens een therapeut dat het geen incest was, maar wel incestueus
Wat kon ik daarmee? Alsof er zonder penetratie niet dezelfde soort gevoelens en ervaringen zijn? Ik voelde mij wel degelijk gepenetreerd. Ik voelde me opnieuw niet gesteund en onbegrepen.
Pas rond mijn veertigste kwam ik vrij van de dwang in de seksualiteit in relaties. Ik kon opeens spelen, vrijer zijn met mijn lichaam, genieten, niet meer aanpassen. Mijn partners hielpen mij mezelf te bevrijden. De relatie met mijn ouders veranderde.
Toch bleef heel hun leven dit een meest onbesproken onderwerp. Wel zag ik hun pijn. Ook mijn zusje begreep niet veel van de gevolgen van dit gebeuren in mijn leven. Zelf zie ik nu pas sommige verbindingen en gevolgen. Ik ben er goed uitgekomen, maar de gevoelens van toen, het gevangen zijn, het gebeuren tegen je wil, het overweldigd worden, de pijn, de angst, de schaamte, de schuld, je lichaamservaringen, al die reacties zijn er nog steeds in momenten die een relatie hebben met toen. Alleen ga ik er nu anders mee om, raak minder in paniek en bevriezing.
Ik ben een sterke vrouw geworden en mijn potje verdriet en pijn stroomt soms wel over, maar ik kan het nu handelen
Ik heb zachtere gevoelens naar mijn ouders van toen en mijn opa. Maar ik mag nu open zijn, hoef niet meer stil te zijn en te zwijgen. Ik begrijp nu beter mijn psychosen waarin familie en zwijgen een rol speelden.
Ik wens anderen dezelfde vrede toe en de mogelijkheid het hart open te houden na diep nare ervaringen. Ik heb de liefde laten winnen. Dat ging niet zomaar, heb veel hulp gehad, maar het meeste toch zelf gedaan. Ben nu 54 en voel me eindelijk vrij! Er valt nog zoveel over deze ervaring in mijn leven te zeggen, maar voor nu houd ik het hierbij.
Helaas is er echter met familie nog werk te verrichten. Ik hoop dat ik mezelf daarin kan blijven steunen.
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ken je de hoofdstukken van PsychoseNet al?
De professionals van PsychoseNet schreven deze hoofdstukken met betrouwbare, hoopgevende informatie.
Geef een reactie