Vlinder vertelt over moederschap, hoe ze een voorkwam dat ze een psychose kreeg. “Ik had een verantwoordelijkheid waardoor ik sterk bleef. Ik heb geen enkel moment het gevoel gehad dat ik weggleed”.
Toen ik mijn man ontmoette had ik net een miskraam gehad. Na die miskraam had ik niet alleen mijn kindje verloren, maar voor mijn gevoel ook mijzelf.
Stukje bij beetje vond ik mijzelf terug, mede door mijn (onze) ontzettende verliefdheid
Goh wat had ik het te pakken. Na een jaar of drie overwogen we: wel of geen kind. Ik wilde zo graag, maar was zo bang. Kan ik dit wel, wat geef ik hem of haar. Ik ben niet goed genoeg. Ik kampte nog steeds met een enorm slecht zelfbeeld en was zo enorm onzeker. En toch zijn we ervoor gegaan en was ik binnen drie maanden zwanger. Zo onwerkelijk en zo blij, maar ook bang. De zwangerschap was vreselijk. Ik had bekkeninstabiliteit, was depressief door alle hormonen die door mijn lijf gingen, ik vond het erg lastig dat ik niet goed uit de voeten kon en te weinig buiten kwam doordat we in een bovenwoning woonden. Met 30 weken kwam ik in het ziekenhuis terecht met zwangerschapsvergiftiging. Uiteindelijk ben ik ingeleid en werd onze dochter geboren en ook tegelijkertijd een oerkracht in mij.
Ik had door de vergiftiging en bekkeninstabiliteit amper geslapen voor de bevalling
Na de bevalling ook de eerste nacht totaal niet. Iedereen hield me in de gaten maar na een dag of twee zag ik voor me hoe haar vingertjes geknakt werden. Ik snapte ineens hoe baby’s misbruikt konden worden, ik zag het! Eenmaal thuis ging het niet veel beter. Ik dacht dat ze verkracht werd door een geest als ze huilde, dat ze een kind van de duivel was. Nu nog begrijp ik niet hoe ik hier door ben gekomen maar ik heb tegen niemand iets gezegd, zelfs tegen mijn man niet. Ik wist wat de gevolgen zouden zijn: medicatie, opname, mijn kind, mijn arme kind. Dat kon ik haar niet aan doen. Dus hield ik alles stil en suste ik mezelf. Huilde in stilte. De moeder in mij koesterde ook het stukje in mij wat zo kwetsbaar was. Ik sliep, mijn man deed de voedingen ’s nachts en ik kwam weer tot mijzelf .
Dit is een persoonlijke ervaring dat ik zelf uit een psychose kwam
Ik gaf geen ruimte aan alles wat zich in mijn hoofd nestelde en besteedde geen tot weinig aandacht aan alles wat ik voelde. Ik had een hele verantwoordelijkheid waardoor ik zo sterk bleef en geen enkel moment heb ik het gevoel gehad dat ik weg gleed. Dit was geen bewuste keuze van mij, maar een bepaalde bewustwording. Ik gaf geen aandacht en geen ruimte aan die nare gewaarwordingen waardoor ik dicht bij mijzelf kon blijven. En dat was een groot verschil met eerdere momenten van psychoses bij mij. Ik ging erin mee, was bang, voelde me nietig en vooral niet opgewassen tegen alles wat er gebeurde in mij. Maar angst en paniek zijn open deuren voor de wanen waardoor je jezelf kunt verliezen en dus terecht komt in een psychose. Het kunnen mooie spirituele ervaringen zijn tot het moment dat ze angstig en negatief worden…
Er zijn natuurlijk meerdere soorten psychoses, ook verschillende triggers
Maar de kracht, je instinct, is er altijd. Alleen is er niet altijd een besef daarvan. Vaak denken we dat we iets niet kunnen, is ons innerlijk zo overtuigd van iets dat ons heldere weten, onze kracht en prachtige intuïtie totaal geen ruimte heeft.
Geef een reactie