Johnan vertelt hoe het levenspad rondom psychosegevoeligheid van zijn vader ook zijn leven bepaalde: een leven gekenmerkt door psychosegevoeligheid. “Ik raakte in enkele jaren alles kwijt wat ik met zoveel moeite had opgebouwd”.
Mijn leven is grofweg op te delen in drie perioden. Vanaf mijn geboorte tot de leeftijd van ongeveer 10 jaar oud, vanaf 10 jaar tot 50 jaar oud en de periode van 50 jaar tot het heden. My first, second and third game, zoals ik vooral de laatste periode ben gaan noemen. De exacte datums weet ik niet meer. Maar dat maakt voor mijn verhaal niets uit.
Toen mijn vader eind jaren zeventig van de vorige eeuw op een doodnormale, doordeweekse dag op een parkeerhaven ergens in de Achterhoek in een volle psychose achter zijn auto in elkaar stortte, stortte op hetzelfde moment ook onze levens in. De levens van mijn moeder, mijn broertje (+/- 8 jaar oud) en mijn leven (+/- 10 jaar oud). We moesten het toen met zijn drieën zelf proberen te rooien.
Het is een vreemde ziekte, paranoïde schizofrenie, de diagnose die werd gesteld bij mijn vader
Mijn vader werd in eerste instantie overgebracht naar het ziekenhuis in onze woonplaats, maar al snel was het psychiatrische ziekenhuis Het Groot Graffel in Warnsveld zijn nieuwe thuis. Omdat mijn moeder de verantwoordelijkheid niet meer aankon werd ook zij opgenomen in een rustoord ver bij ons vandaan. Mijn broertje en ik werden ondergebracht in een ‘pleeggezin’. Een gezin dat wij kenden en waarmee wij een oppervlakkig contact hadden. Het was geen pretje, dat kan ik je wel vertellen.
SECOND GAME
Zelf kreeg ik begin twintig, na een angstige en depressieve pubertijd, een vriendin
En niet veel later ook zelf een gezin. Ik ging studeren en behaalde uiteindelijk een mastertitel in finance aan een prestigieuze universiteit. Met een goede baan, een mooi gezin, een academische opleiding, een groot huis, een auto van de zaak en spaargeld op onze bankrekeningen leek het ons nu echt voor de wind te gaan. Maar waarom bleef ik toch maar de GGZ-hulpverlening opzoeken vanwege angst- en depressieklachten? Ik was altijd bang, piekerde veel en ik was gestrest. Een normaal, gezond dagritme kon ik nooit vasthouden. De meest bekende hulpverleningsorganisaties heb ik hiervoor bezocht. Het Riagg, de Gelderse Roos, het Radboud UMC en GGNET. Een aantal private psychologen laat ik maar even buiten beschouwing.
Mijn klachten werden stelselmatig gebagatelliseerd
Neem maar een weekje vakantie is nog steeds mijn favoriete afwijzing die ik kreeg van een huisarts. Hoe zeer ik ook aandrong: “dit gaat niet helpen!”, bleef deze man toch bij zijn standpunt. Ergens anders kreeg ik te horen: “Je bent neurotisch. Een neurose en een psychose gaan niet samen. Je hoeft je geen zorgen te maken.” Maar ook: “Het leven van iemand die schizofreen is ziet er heel anders uit.” Maar toch ging het ook bij mij mis. Ik raakte in enkele jaren alles kwijt wat ik met zoveel moeite had opgebouwd.
Na mijn eerste psychose in 2005 kon ik gelukkig nog blijven werken
Maar ik kwam nooit meer terug op het niveau van daarvoor. Ze lieten mij met rust en mijn eigen dingen doen. Tien jaar later, toen ik 50 was, ging het pas echt goed mis na een tweede psychose. Ook bij mij werd later de diagnose paranoïde schizofrenie gesteld. Op dat moment was ik in acute zorg bij GGNET. Ik fietste door Nederland met één tas en twee vuilniszakken, het enige dat ik nog bezat. Alles was ik kwijtgeraakt: mijn gezin, mijn werk, mijn huis en mijn auto. Ik was heel psychotisch geworden omdat ik geen medicijnen wilde slikken, en ik had hoge schulden. Uiteindelijk kwam ik in een daklozencentrum terecht.
THIRD GAME
Het levenspad van mijn schizofrene vader leek een blauwdruk voor mijn leven
Maar in tegenstelling tot mijn vader volgde er voor mij een zware en enigszins vreemde weg van herstel. Waar mijn vader de deur van zijn lege flat dichttrok en Hoog Catharijne verkoos als slaapplek, werd er voor mij op een voor mij abstracte wijze gewerkt aan een betere toekomst.
Ik geloof dat de wetenschap nu veel verder is dan zo’n 30 jaar geleden. Op dit moment begrijp ik weinig van de behandeling die ik onderga. Ik houd mijzelf voor dat dit noodzakelijk is voor een goed herstel. Op die manier kan ik namelijk het herstelproces niet manipuleren. Ik heb een klein appartement gevonden, goede hulpverlening door meerdere aanbieders, en ik heb een betrekkelijk eenvoudig maar goed leven. En ja, ondanks de antipsychotica die ik dagelijks inneem ben ik nog steeds paranoïde en heb ik last van complotgedachten. Maar ik zwerf niet, ik slaap niet buiten en ik hoop niet zoals mijn vader op straat te sterven. Voor hem konden ze nooit iets doen. “Hij is geen gevaar voor anderen en geen gevaar voor zichzelf.” Hoezo geen gevaar voor zichzelf? De wet verwarde personen (Wvggz) heeft lang op zich moeten laten wachten. Voor veel trieste, hulpeloze gevallen veel te lang!
Johnan Dirkshe (pseudoniem) Mijn naam is Johnan en ik woon in het oosten van het land. Na een lange en zware periode probeer ik zo goed als het gaat de draad van het leven weer op te pakken. Ik heb geen werk en leef een eenvoudig en rustig leven. Ik vind schrijven leuk, daarom wil ik jullie dit gastblog niet onthouden.
Meer lezen over erfelijkheid en familie bij psychosegevoeligheid?
- Weinig erfelijkheid bij psychiatrische ziekten – Medisch Contact
- Is schizofrenie erfelijk?
- Bestaan er gradaties in erfelijkheid van psychosegevoeligheid?
Geef een reactie