Jeroen Kloet blikt in dit blog terug op een periode van ernstige terugval en somberheid en het herstellen hiervan.
Mijn blogs zo teruglezend van het afgelopen half jaar kan ik toch niet anders dan concluderen dat het me steeds beter lijkt te gaan. Erg fijn natuurlijk. Iets dat ik al eerder meermaals heb mogen meemaken. Wederom weer erg vreemd dat in dit herstelproces het -in een ver verleden ontdekt- zout lithium daar medeverantwoordelijk voor is.
Het opstarten is iedere dag nog wel een ding. Dat is eigenlijk al jaren zo. Alsof de motor in mij langzaam op gang komt. Piepend en krakend komt het op gang.
Mijn stemming is na het opstaan eigenlijk nooit prettig
Ik kan me vanuit een ver, ver verleden herinneren dat ik ooit opstond met het gevoel ‘pluk de dag, we gaan er weer voor’ . Heden ten dage lijkt dat meer iets uit een sprookje. Slogans als “leef iedere dag alsof het je laatste is” zijn aan mij niet besteed vrees ik.
Het stroeve gevoel valt het best te omschrijven als een ‘help, ik ben nog niet klaar voor al die prikkels daar buiten’ gevoel.
Een soort lichte somberheid vermengd met een vleugje kinderlijke angst voor alles dat vreemd is en een dot tegenzin voor alle verantwoordelijkheden die weer wachten. Noem me een pessimist, noem me een zeurpiet. Dit is hoe het nu eenmaal voelt.
Het gekke is dat ik weet dat binnen het tijdsbestek van een uur, maximaal twee uur, dit gevoel volstrekt verdwenen is. Tijdens mijn donkere dagen was het voortdurend bij me en tartte het me de gehele dag. Alleen ’s avonds was het dikwijls weg.
Nu verlaat deze somberheid mijn systeem dus al veel eerder
Niets zo bijzonder als het volgen van je eigen gemoedstoestand. Doordat ik zo in uitersten heb geleefd zit er in mij eigenlijk een soort ‘gemoedstoestand-observator-ik’ die zeer regelmatig gedurende de dag gemoedspeilingen houdt en deze keurig opslaat in een gigantische databank. Controle proberen te krijgen om te voorkomen dat je weer wegzakt. Gevolg, veel opletten en veel denken. Erg vermoeiend allemaal.
Daarnaast observeer ik nu dus ook dat de vogels steeds vaker beginnen te fluiten in mijn hoofd. De lucht klaart steeds vaker op. Na een periode van zeer veel regen, wind en kou is dat een zeer welkome verandering.
Dit is de tijd , zoals ik me dat van eerder ook nog kan herinneren, dat ik me het meest bewust ben van het feit hoe fijn het wel niet is dat het even stil is in je hoofd. Hoe fijn het wel niet is dat je weer echt kunt zien. Dat er weer ruimte in je hoofd is om de buitenwereld echt toe te laten. Dit is de tijd dat ik me bewust ben van het gevoel van lopen door het bos. Van hoe de geur van de lente binnen komt en je zintuigen sensitiever worden.
De lente is in het land en ook in mijn hoofd
Zo’n drie maanden geleden was mijn denken nog gitzwart gekleurd, nu beginnen er steeds meer kleuren mee te doen. Er is dus toch hoop, een paar maanden geleden was sarcasme steevast mijn reactie op ieder uitgesproken woord dat hoop in zich had. Van wanhoop naar hoop.
Iedere ochtend begint de dag in de sneeuw die al smeltend een paar uur later plaats maakt voor de bloemknop die zich langzaam opent opdat er iets moois mag gaan bloeien voor de rest van die dag.
Het is lente!
Geef een reactie