Had ik op voorhand geweten dat mijn passie volgen me zoveel verdriet zou doen, dan had ik waarschijnlijk precies hetzelfde gedaan. Had ik kunnen voorzien dat zelfstigma me zo zou doen twijfelen aan mijn eigen integriteit, dan had ik mezelf nog meer aangemoedigd om dapper door te strijden. Had men me gezegd dat ze me gestoord zouden vinden om het nastreven van deze idealen, dan had ik er alsnog voor gevochten.
Om mensen het recht te geven zichzelf te mogen zijn, kun je niet dapper genoeg zijn
Ze was zes jaar oud toen ze leerde dat liefde niet vanzelfsprekend was. Haar moeder deed luidkeels haar best om de woorden te verzachten, maar de echo van haar vader die door de telefoon zei dat ze niet gewenst was, klonk veel luider. Ze was zes jaar, en ze besloot op dat moment om voortaan elke dag te vechten om de moeite waard te zijn.
Ze was zeven en ze ontdekte dat haar intelligentie haar beste manier was om aan mensen te bewijzen dat ze waarde had. Ze ontdekte dat je met je neus in een boek ook best goed kan schuilen voor een wereld waar je je plekje niet in lijkt te vinden. Hoe ouder ze werd, hoe meer ze leerde. Ze leerde dat het niet altijd goed is om tegen mensen te zeggen hoe je je echt voelt. Ze leerde dat mensen het liefst willen horen dat alles goed gaat. Ze leerde ook dat mensen graag hebben dat je luistert. En ze ontdekte dat ze best goed was in begrip.
De beste manier om je te beschermen tegen de vraag hoe het met je gaat, is hem meteen terug te stellen
Had ik haar toen maar kunnen zeggen dat je praten nooit op mag geven. Had ik haar maar kunnen zeggen, dat ze genoeg was, gewoon om wie ze was. Had ik ik haar maar verteld, dat je mensen, en de wereld, een kans moet blijven geven. Dat er hoop was. Zou ze me hebben geloofd?
Het leven bleek een battlefield, zoals ze verwachtte. Maar niemand wist dat de grootste strijd die ze voerde, de strijd was die ze met zichzelf vocht. Al leek het voor haar soms, alsof het op haar voorhoofd stond geschreven. Ze wist niet dat ze zo goed was geworden in maskers opzetten, dat niemand haar gevoel meer kon vastpakken. Had iemand toen maar naar binnen kunnen kijken. Had iemand haar toen kunnen zeggen dat we samen de wapens wilden oppakken. Hadden we haar kunnen zeggen dat ze niet alleen was, alleen maar kwetsbaar. En dat dat oké was. Zou ze ons hebben geloofd?
Misschien. Het hangt er van af welke wereld ze tegen zou komen. Zou ze belandde in een wereld van labels? Geclassificeerd als een DSM diagnose, met chroniciteit? Of bieden we haar een wereld zonder stigma?
Bieden we haar een wereld waar ze leert dat ze mag kiezen wie ze wil zijn, en dat we naast haar zullen staan; dat we de weg niet willen wijzen, maar wel meelopen op haar pad?
Dat haar verdriet, haar pijn, haar emoties er mogen zijn. Dat dat geen reden is om je te verstoppen. Dat ze haar schaamte niet alleen hoeft vast te houden, maar dat we het samen willen dragen.
Hoe zou haar verhaal dan aflopen? Zou ze ons hebben geloofd? Kies zelf maar, lieve lezer, welke wereld ze mag ontmoeten. En bedenk dan zelf hoe dit verhaal verder loopt.
Geef een reactie