Hoe is het om samen met delen en dissociatie te leven, en hoe doe je dat? Andante beschrijft in haar blog Niemandsland hoe ze werk afwisselt met vrije tijd. “Het is me onduidelijk of ik nou echt moe ben of alleen maar gedissocieerd ben”.
Ik vind vrije tijd maar lastig. Vorige week had ik vakantie en was de vorm en beweging weg uit alle dagen. In weekenden gebeurt dat ook vaak. Dan komt me weinig uit handen en zit ik vast in een soort niemandsland waar ik niet vandaan kan komen.
Ik realiseerde me de afgelopen dagen dat mijn deel R. van de structuur is
Zij en ik gedijen het beste als we wat “moeten”. Als we niets moeten, kunnen we ook meteen niks meer. Ik merk hoe ik nog wel wanhopig het gevoel heb dat ik dingen zou willen doen, maar kom nergens toe. Zo ook vandaag dus. Na drie dagen hard werken heb ik nu anderhalve dag vrij. En het is niet zo dat er geen klusjes op me liggen te wachten, hoor. Kleine nuttige dingen zoals de afwasmachine uitruimen. Of leukere dingen: even naar het dorp gaan voor een boodschap. Mwah… Ontbijt maken en naar boven meenemen is rond acht uur net gelukt en daarna probeerde ik wat te lezen, maar ik kwam niet in het verhaal. Ik heb de kerkklok negen, tien en elf uur horen slaan en ben bang dat hij zo ook naar twaalf uur gaat verschuiven zonder dat ik aan mijn dag ben begonnen.
Wat me tegenhoudt is dat ik eigenlijk geen idee heb wat ik zal gaan doen vandaag
Nergens zin in. Het liefst wil ik slapen om gewoon weg te zijn. Het is me onduidelijk of ik nou echt moe ben of alleen maar gedissocieerd ben. Iets waar je je overigens ook flink moe bij kunt voelen. Ik vrees eigenlijk dat het laatste speelt en vraag me opeens af waar R. gebleven is. De afgelopen drie dagen waren zij en M. heel aanwezig. Soms meer dan me lief was, hoewel ik beide delen dankbaar ben voor hun bijdragen op belangrijke momenten. Eigenlijk hebben we goed samengewerkt. De eerste twee dagen was er volop energie.
Gistermiddag voelde ik echter dat alles leeg werd van binnen
Een kop koffie maakte dat ik het tot vijf uur op mijn werk volgehouden heb. Maar ja, ik was eigenlijk al wel een grens over, hé? Is het normaal om daarna op je vrije dag nergens toe te komen? Om bij te moeten tanken na drie dagen werken? Misschien wel. Maar om te merken dat het erg druk wordt in je hoofd met stemmen waar je net niet bij kunt komen en bang van wordt… Ik hoor nu flarden van wat er op emotionele toon gezegd wordt. Dat voelt erg naar. Alsof ik doorschiet in een niks, waar tegelijkertijd ook alles aanwezig is. Overprikkeld.
Soms, als ik over de rand ben van dat wat ik wellicht kon hebben en slapen niet lukt, dan is een ideaalwereld waar alles bijna past en klopt heel verleidelijk. Het is daar zo beloftevol, alsof je alleen maar nog heel even verder hoeft te zoeken en denken en dan ben je er. Geen idee alleen waar je daarna precies bent. Niet in het hier en nu, helaas.
Bestaat die ideale, kloppende wereld eigenlijk wel?
Of is het zuigende Niemandsland gewoon de kant van mijn werkzame leven die nog aan staat en zich opdringt net nu ik een dag vrij heb om bij te komen en rust heel moeilijk vind? Ach, ze staan van binnen gewoon nog in een modus die op mijn werk heel bruikbaar is, maar enorm veel energie kost. Dan gaan mijn gedachten met me op de loop en als ik daar niet naar luister, komen de stemmen en beelden. Die neem ik liever maar wel serieus als signaal. Niemandsland is namelijk griezelig ver weg van waar het normale leven zich afspeelt.
R. gedraagt zich een beetje wanhopig, net als ik
Het lukt vanmorgen amper om tot elkaar te komen. Ademhalingsoefeningen falen. Daar wordt alles alleen maar bang en chaotisch door vanbinnen. Nu ik onrustige delen voel, bedenk ik echter dat ademhalingsoefeningen blijkbaar wel ergens toe leiden: accepteren en voelen. Maar kan ik dat? Ik weet eigenlijk dat ik mijn rust even nodig heb. En dat vind ik stom, na maar drie dagen werken. Voor mijn gevoel ben ik werkelijk de enige die hier zo’n moeite mee heeft. Alle andere mensen op deze wereld zijn immers wèl in staat om achter elkaar door te leven en bovenal te genieten van vrije dagen. Waarom kan ik dat niet?!
Van binnen zie ik R. instemmend knikken terwijl ik dit opschrijf. Maar ik hoor en voel opeens ook kinddelen huilen en begrijp dat het contact met mijn hele ik zich langzaam herstelt, al weet ik nog steeds niet wat ik met mijn dag aan moet.
Laten we maar eens beginnen met een kleine stap om verder uit Niemandsland te komen. Douchen en aankleden is al heel wat, gezien hoe het daar voelt vandaag.
Geef een reactie