Een sterk verankerde norm in onze samenleving is dat je niet tegen jezelf moet praten in het openbaar. Als je langs een vreemdeling komt die hardop aan het mompelen is, zullen veel mensen hem waarschijnlijk raar vinden.
Veel mensen vinden dit gedrag intuïtief al vreemd, omdat we aannemen dat er een tweede partij aanwezig moet zijn om te horen wat we zeggen. Het vreemde idee dat alleen mensen met een psychose tegen zichzelf praten heeft er ook voor gezorgd dat tegen jezelf praten een afrader is in sociale gelegenheden. We praten allemaal in onszelf!
Iedereen praat op de een of andere manier met zijn eigen gedachten, wat de wetenschap zelfpraat noemt.
Is zelfpraat “taal”?
Taal is een sociaal fenomeen. Het is gegroeid en ontwikkeld vanuit onze constante pogingen om met elkaar te communiceren. Linguïsten hebben daarom gefocust op hoe we met elkaar omgaan en informatie uitwisselen. Het is echter onduidelijk hoe we zelfpraat kunnen verklaren vanuit deze theorieën: er is geen uitwisseling van informatie als de zender en ontvanger dezelfde persoon zijn, toch?
Dat is waarom professor Bart Geurts van de Radboud Universiteit een alternatieve theorie voorstelde waarin zelfpraat een soort verbintenis is, in plaats van een manier om informatie uit te wisselen. In ons leven binden we ons aan een hoop dingen: normen en waarden, plannen en verwachtingen, en alles wat je je kan bedenken! Deze verbintenissen komen voort uit onze communicatie met onze familie, vrienden en andere deelnemers aan de maatschappij.
Bronnen:
