Het wordt stil in Else wanneer ze hoort dat ze niet meer opgeroepen zal worden voor een herkeuring bij het UWV. Is het een ticket naar onbeperkte vrijheid? Of pakt ze toch de draad weer op om haar ambities waar te maken? Lees er meer over in deze krachtige blog.
Ik was 19 toen ik mijn eerste psychose kreeg. De eerste trigger; een wetenschapsartikel over apen uit de krant, werd verkeerd geïnterpreteerd in mijn hoofd. Dit was een begin van een bizar avontuur. Ik kende het woord psychotisch nog niet eens echt. Ik wist niet dat ik een gevoeligheid had en dat dit een serieuze gevoeligheid zou zijn. Dat deze wanen in een andere hoedanigheid terug konden komen kwam ik pas veel later achter.
Na de eerste psychose ploeterde ik door en kreeg ik mezelf weer terug op mijn oude niveau
Misschien zelfs een treetje hoger in mijn beleving, ik had immers een grote hobbel overwonnen. Ik was een bijzondere ervaring rijker en dit kon mij alleen maar helpen in mijn vak. Ik was er toen totaal niet op voorbereid dat deze kwetsbaarheid zo’n enorme impact op mijn leven zou krijgen. Er volgden nog twee psychoses, al zaten er jaren tussen.
Inmiddels ben ik minder aan het ploeteren om weer ‘de oude’ te worden, in mijn beleving tenminste. Ik probeer mijn gevoeligheid te nemen voor wat het is en mezelf te nemen voor wat ik nu ben. Sinds 2016 heb ik geen betaald werk meer. Ondanks dat ik mezelf flink bezighoud met vrijwilligerswerk is dit voor mij haast niet voor te stellen. Ik heb altijd gewerkt sinds jonge leeftijd. Werken is voor mij iets geweest wat ik gewoon doe. Niet zomaar omdat het moet, maar ook omdat het me een bepaalde identiteit geeft, een vervulling van mijn ambities.
Toch flirt ik tegenwoordig wel eens met het idee om een leven als werknemer achter me te laten
Toen ik het UWV mij hoorde melden dat mijn dossier gesloten was en dat ik niet opgeroepen zou worden voor een herkeuring, werd het even stil in me. Alsof mijn lijf probeerde te bepalen welke impact deze zin op mij had. Ik kon een speld horen vallen van binnen en alle gedachten en emoties bleven even uit. Stilte voor een storm van twijfels. Voor het eerst denk ik, had ik echt een gevoel gestigmatiseerd te worden; iemand met mijn diagnose hoeft blijkbaar niet meer.
Toch ook kwam de optie in mij op dat ik blijkbaar kans maak op een leven zonder moeilijk gedoe, druk en me continu moeten bewijzen. Een soort ticket naar een bepaalde vrijheid. Wat minder te besteden, maar alle ruimte om mijn leven naar eigen gerieve in te delen.
Daarnaast ervaarde ik een soort wanhoop en drang om het UWV en hun ideeën naast me neer te leggen
Om wél te gaan voor het opbouwen van nieuwe werkervaring, om wel te solliciteren op betaalde functies, om weer de draad op te pakken en de regie te nemen. Om mijn ambities waar te maken zoals ik altijd van plan ben geweest.
Maar gaat me dat lukken? Hoe ga ik om met de prestatiedruk van betaald werk? Stap ik niet weer in een oude valkuil? Kan ik het nog wel en zet ik mijn psychische gezondheid en financiële situatie op het spel? Of doe ik dat juist door achteruit te stappen op het gebied van betaald werk? Of maak ik het zwart-wit en hoef ik niet nu hierin definitief voor het één of ander te kiezen? Veel vragen.
Momenteel heb ik een werkervaringsplaats bij een organisatie die uitgaat van herstel
Ik krijg daar ondersteuning door middel van ervaringskennis. Binnenkort start ik met een ‘werkfit-traject‘ en ga wel degelijk voor mijn eigen herstel, ook op het gebied van re-integratie en werk.
Ik blijf mijn pad rustig bewandelen, stap voor stap, maar het voelt hoe dan ook als een spannend nieuw avontuur.
Else, 35 jaar, kreeg in 2002 haar eerste psychose. Na deze psychose volgde én voltooide ze de opleiding ‘maatschappelijk werk en dienstverlening’. Ze heeft zeven jaar in de GGZ gewerkt. Inmiddels werkt ze drie jaar als onbetaald als vrijwilliger.
Meer informatie:
- Een afgeschreven paradepaardje
- De reis van niemand naar iemand
- Stoornis, storing of tijdelijke stilstand
Geef een reactie