Ik herstel nog steeds. Wanneer stop je eigenlijk met herstellen? Ik hoop dat ik toch nog eens overstap op ‘gewoon’ ontwikkelen van mijn persoonlijkheid. Eén van de dingen waar dat uit blijkt, is een heel serieus onderwerp.
Mijn nieuwste inzicht: het serieus nemen van mijzelf en anderen. Tijdens de achterliggende jaren is dat namelijk ernstig versloft. Regelmatig kreeg en krijg ik te horen dat ik te serieus ben. Dat ik nou nooit eens gewoon gezellig enthousiast kan reageren maar altijd gelijk kijk naar de kans op slagen. Dat ik moeilijk doe en moeilijk kijk. Maar zal ik je eens wat vertellen: het wordt alleen nog maar erger, of anders gezegd: beter! Want sinds drie dagen ben ik serieuzer dan ik ooit geweest ben. En geloof me, dat is helemaal niet zo moeilijk. Want ik beken het met pijn in mijn hart: ik deed altijd serieus, maar meende er niets van.
Ik leek serieus. Maar niets is wat het lijkt.
Ik ben namelijk tot de conclusie gekomen dat ik mijzelf en alle mensen om mij heen mijn hele leven totaal niet serieus genomen heb
Poef… ja, dat is nogal een bekentenis. Als jij zei: ‘Wat ben je dapper’, of ‘zou je dat nu wel doen?’, of het nou een compliment was of een goedbedoeld advies: ik glimlachte vriendelijk, knikte instemmend, fronste wat, maar nam het niet serieus. En dat doet pijn. Ik heb zoveel gemist. Al die lieve aandacht, had ik het maar laten landen.
Ik nam dus de ander niet serieus, maar mijzelf ook niet. Moe? Ik moest er wel bij neervallen voor ik dat voelde. Verdrietig? Ik leer de laatste maanden pas echt wat verdriet is. Bijzonder genoeg is het voelen van verdriet en pijn de weg waarlangs ik mezelf serieus ben gaan nemen. Als je verdriet toestaat valt het namelijk niet te ontkennen. Het is allesoverheersend aanwezig en valt niet te negeren, waardoor je jezelf wel serieus moet nemen.
Verschillende keren is het tegen mij gezegd: ‘Jij neemt een ander ook helemaal niet serieus hè?’ Afgelopen vrijdag landde die boodschap opeens. Au…
Ik heb heel rigoureus besloten om het vanaf nu anders te gaan doen
Om te beginnen heb ik degene die mij tot inzicht heeft gebracht, bedankt met een knuffel. Iets wat ik doodeng vind, maar wat ik wel moest doen, wilde ik mijzelf serieus nemen. Vervolgens ben ik met mijn nichtje naar de speeltuin geweest. Het was de bedoeling dit voor 100% te doen. Ik deed het altijd voor 25%, met tegenzin, zittend op een bankje en zo kort mogelijk. Het werd 75% maar daar ben ik al heel tevreden mee. Bijkomend voordeel: ik heb heerlijk geschommeld;)
Vervolgens ben ik met mijn broer gaan foto’s maken. Hij houdt daarvan… ik weet dat ik hem er een plezier mee doe, maar heb ik hem ooit serieus genomen daarin? Het doet mij pijn. Ik schaam me. Maar het foto’s maken was fantastisch en ik heb ervan genoten!
Anderen serieus nemen betekende voor mij ook contacten verbreken. Dat was een lastige uitdaging het verliep zowaar vrij soepel.
Het voelt als de eerste dag van de rest van mijn leven, alweer
Al mijn nieuwe inzichten geven mij namelijk dat idee… 😉 Maar deze keer voel ik mij bijzonder verbonden met de mensen om mij heen. Voor het eerst geef ik mij helemaal en gek genoeg voelt het juist onafhankelijk.
Het brengt mij eerlijk gezegd ook tot de conclusie dat ik nog niet zover hersteld ben als dat ik dacht dat ik was. Want nu ik de wereld om mij heen (weer) serieus ga nemen, ben ik erg moe. Ik deed het niet voor niets zo lang niet: het vreet energie. En die energie beperk ik voorlopig tot speciale mensen, dus voor het geval dat je dacht: ik heb behoefte aan onverdeelde aandacht, ik kom maar bij jou langs… helaas, het is voorlopig gereserveerd voor de mensen om wie ik geef.
Het brengt mij ook aan het twijfelen. Ben ik dan wel geschikt als ervaringsdeskundige als ik alleen van het idee van investeren in mensen al zo moe wordt? Maar zelfs dat schijnt een normale gedachte te zijn.
Waarom ik dit graag met je wil delen? Jij neemt jezelf en anderen vast heel serieus… maar toch denk ik stiekem dat ik niet de enige ben. Ik ben een idealist. Ik hoop dat dit andere mensen op het idee brengt om de wereld serieus te gaan nemen. Want als iedereen zichzelf en de ander een stukje serieuzer nam: wat zou de wereld er dan een stuk mooier uitzien!
Klazine Tuinier is herstellende van een periode in haar leven waarin haar psychische kwetsbaarheid voorop stond en waarin zij overleefde in plaats van leefde. Zij werkt als vrijwilliger bij Stichting Hersteltalent en wil ik in de toekomst graag meer met haar ervaringskennis gaan doen.
Meer blogs van Klazine:
- De Yucelmethode: keer punt voor Klazine
- De deur kan, hoe dicht hij zit, toch open
- De meest eenzame momenten zijn die momenten dat ik psychotisch ben
Geef een reactie