Omgaan met rouw en verlies na een psychose is een heel ingewikkeld proces. Ook voor Pien. Ze regelt extra steun van naasten en professionals, juist nu het zo nodig is. Wat is helpend? Daarover schrijft ze in deze blog.
Na een moeilijke periode vol met afscheid, van mijn vader, van mijn lieve maatje: mijn kat Poedie. Na alle ervaringen en blogs die ik heb geschreven, thuisangst, spanningen, worstelingen met zingeving, drie werelden, verlies, was het tijd voor iets lichts en fijns om naar uit te kijken.
We besluiten samen ergens naar toe te gaan: ‘Het oude dorp’
Mijn vriend en ik gaan naar een bijzondere plek: een plek waar mijn vader ontzettend graag heen ging en mooie herinneringen had. Een plek waar wij als gezin negen maanden hebben gewoond, toen ik ongeveer drie jaar oud was. Een bezoek aan Paleochora maakt het cirkeltje rond. Paleochora staat in het Grieks voor: het ‘oude dorp’.
Naast de gevoelens van rouw en verlies worstel ik ook nog steeds met de onderwerpen uit mijn blogs
Nu Poedie er niet is, is het nog moeilijker om me thuis plezierig te voelen. De verliezen door psychose zijn nog steeds niet helemaal verwerkt en de zoektocht naar de vonk in vrijwilligerswerk of werk is nog steeds aan de gang. Deze fase van rouw en verlies is een lastige fase.
Soms huil ik, soms ben ik boos, soms ontzettend vermoeid en soms apathisch
Veel vrienden hebben hun steun betuigd en daar heb ik contact mee. Ik krijg binnenkort extra gesprekken bij de huisarts, de POH-GGZ. Ook bij de GGZ zelf krijg ik extra gesprekken. Die extra ondersteuning is fijn.
Gelukkig is het nu al dagen stralend weer. Zodra ik de zonnestralen op mijn gezicht voel, smelten alle zorgen eventjes weg.
Geef een reactie