Mooie blog over je ongelukkig voelen als kind. Mia heeft traumatherapie gehad om om te leren gaan met de herinneringen en gevolgen van haar jeugd, die ze als verdrietig en eenzaam heeft ervaren. “Hoe kon ik op die leeftijd weten dat het een taak is van ouders om hun kinderen een veilige, betrouwbare emotionele basis te bieden?”
‘Dus eigenlijk ben jij een 1 april grap’.
Waar de meeste kinderen rond hun tiende jaar enige vorm van seksuele voorlichting krijgen, kreeg ik dit te horen van mijn vader. Ik was blijkbaar verwekt op 1 april.
Mijn moeder zei er nog lachend achteraan dat papa dit natuurlijk niet echt meende, dat ik eigenlijk een grap was…..
Maar dat was te laat. Het zaadje onkruid was al geplant. Ik was slechts een grap.
Het zaadje was geplant in de moestuin in mijn hoofd, die op die leeftijd al helemaal overwoekerd was met onkruid door alle andere giftige uitspraken die ik al naar mijn hoofd had gekregen in mijn jonge leven.
En weet je?
Misschien zijn de niet-uitgesproken verwijten nog wel schadelijker
Als kind van narcistische ouders leer je al heel jong om tussen de regels door te lezen. Je ontwikkelt speciale voelsprieten voor je eigen veiligheid en gaat je volledig afstemmen op je onvoorspelbare ouders. Ik heb laatst ergens gelezen dat dit een overlevingsstrategie is die in het engels ‘fawning’ heet.
En als de verbale taal van de ouder niet overeen komt met wat er voelbaar is, dan wordt het pas écht verwarrend voor een kind. Zo kon mijn moeder woedend briesen: ‘Nee ik ben niet boos, laat me met rust, wegwezen, naar je kamer jij!!!!’
Waardoor ik als kind aan mezelf ging twijfelen en mezelf ging veroordelen.
‘Wat stom van mij dat ik dacht dat ze boos was. Nu is ze boos op mij omdat ik dit aan haar gevraagd heb. Ik heb haar lastig gevallen met mijn vraag. Wat ontzettend stom van mij. Het is mijn schuld dat mijn moeder nu boos is. Ik heb haar boos gemáákt en verdien straf en moet terecht naar mijn kamer nu. Ik kan voortaan maar beter zwijgen om haar niet meer boos te maken. En mijn gevoel (dat ze boos was) klopt dus voor geen meter, dus daar kan ik beter maar niet meer op vertrouwen’.
Hoe kon ik op die leeftijd weten dat het een taak is van ouders om hun kinderen een veilige, betrouwbare emotionele basis te bieden?
Dat het voor een kind veiliger is als je non-verbale- en verbale taal in ieder geval met elkaar overeenstemmen. Dat mijn moeder beter had kunnen zeggen: ‘ja dat klopt ik ben boos maar niet op jou. Laat me maar even alleen, het komt wel weer goed’. Ze had er op zijn minst op een later moment op terug kunnen komen bij me.
Maar nee. Ik was gedoemd tot twijfelen aan mezelf, stoppen met voelen, zelfveroordeling, zelfhaat, schaamte- en schuldgevoelens en zwijgen.
Ik ging me identificeren met het onkruid in mijn hoofd en ik geloofde op den duur alleen nog maar dat ik onkruid wás.
Je weet pas wat je gemist hebt in je jeugd als je die emotioneel veilige basis op volwassen leeftijd noodgedwongen met behulp van therapie alsnog gaat creëren voor jezelf. Noodgedwongen. Omdat je al meerdere malen gecrasht bent. Ingestort. Opgebrand.
De met metershoge onkruid overwoekerde moestuin in mijn hoofd is middels psychoses volledig uitgebrand en veranderd in een kale dorre zwarte vlakte.
Maar weet je?
Misschien is dat wel mijn geluk geweest
Er was grond, er kwam zicht en er was ruimte voor nieuw leven op die zwartgeblakerde bodem. Ik kon na al die jaren eindelijk gaan ontdekken wie ik werkelijk in wezen ben. Er konden verse groentes gaan groeien in mijn moestuin. De moestuin kon eindelijk gebruikt gaan worden waar hij oorspronkelijk voor bedoeld was!
De moestuin in mijn hoofd voed ik tegenwoordig alleen nog maar met zaadjes van allerhande prachtige en bovenal voedzame gewassen. Ik krijg deze zaadjes van mezelf en van vele mensen in mijn omgeving die mij wél onvoorwaardelijk lief hebben. En de ouders die mij alleen maar zaadjes van onkruid gaven, die maken geen deel meer uit van mijn leven.
Mia (pseudoniem) Mia groeide op in een onveilig, disfunctioneel gezin waar ze slachtoffer werd van narcistische mishandeling en emotionele verwaarlozing. Ze maakte meerdere psychoses en depressies door en herstelde uiteindelijk met behulp van psychotherapie gericht op traumaverwerking.
Meer lezen van Mia?
Splitsen – Overleven in een verdraaide werkelijkheid
Meer lezen over traumaverwerking en familieverdriet?
Geef een reactie