Mijn zoon heeft 10 jaar geleden zijn eerste psychose gehad. Hij is intussen drie keer gedwongen opgenomen geweest als gevolg van minderen c.q. stoppen met medicatie. Inmiddels heeft hij geaccepteerd dat hij medicatie nodig heeft, maar hij is daardoor heel passief geworden.
Hij heeft geen dagbesteding, is eenzaam en heeft behalve broers en ouders geen sociaal leven. Hij is inmiddels 31 jaar en heeft geen toekomstperspectief. Hij heeft een zeer laag zelfbeeld.
Zo triest om zo’n mooi mens zo eenzaam te zien. Ik zou willen dat hij inzag hoe waardevol hij is.
Kunt u mij misschien advies geven?
Dank u wel.
