Beste Clara,
Hartelijk dank voor het delen van je ervaringen. Ik heb zelf in 2020 en in 2021 psychotische perioden doorgemaakt. Door medicatie en therapie zijn de angsten en wanen wel zo goed als weg. In cognitieve zin heb ik heel veel moeten inleveren, maar toch zou ik niet terug willen naar de tijd voor de psychose omdat ik veel geleerd heb over mijn eigen voormalige onderdanigheid en vrij extreme pleasegedrag. Ik veroordeel mezelf en de ander vele malen minder, al valt er nog dagelijks wat te leren…
Gisteren belandde ik in de geschiedenis van een appwisseling die ik had tijdens mijn psychose met een voormalige vriend die ik had leren kennen in de kliniek. Soms was er geen touw aan vast te knopen wat ik zei, maar ik heb ook mooie dingen gedeeld over liefde en gelijkwaardigheid.
Ik had tijdens de psychoses een extreme drang om dingen door te geven. Ik dacht (en ervoer) een lijntje met Maria Magdalena te hebben. Mijn moeder, met wie ik vroeger een zeer complexe relatie had, heb ik ook veel benaderd om het met haar te hebben over de manier waarop we met elkaar omgingen (zij was vroeger verslaafd, autoritair en veeleisend) en hoe dat anders zou kunnen. Onze band is nu gelijkwaardig en we hebben elkaar vergeven. Ik ben heel dankbaar dat de psychose me dat gebracht heeft.
Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig naar verdere hersenspinsels uit die periode en overweeg meer apps/mails uit die tijd weer te gaan lezen. Ik zal dan ook veel van mijn vroegere angsten tegen gaan komen natuurlijk. Ik ben niet zo bang voor een nieuwe psychose, maar ik ben benieuwd hoe jij ertegen aankijkt als ervaringsdeskundige.
Hoe ben jij daarmee omgegaan?
Hartelijke groet,
A.
Antwoord
Beste A.,
Dat is een zeer interessante vraag. Op de eerste plaats: wat mooi dat je ook van je psychose hebt kunnen leren en dat deze heeft bijgedragen aan een meer gelijkwaardige relatie met je moeder. Het is goed dat er meer bekend wordt over deze positieve aspecten van psychose.
Nu iets over mijzelf. Ik had al snel de behoefte om achterom te kijken naar de psychose en wat ik toen dacht, voelde en deed. Het was in een tijd zonder mobiele telefoons dus appconversaties terugkijken was er niet bij. Tijdens de laatste periode van opname toen ik opkrabbelde en de psychose wat meer naar de achtergrond ging, vroeg ik aan de verpleging pen en papier om mijn herinneringen en ervaringen op te schrijven. Helaas zijn deze aantekeningen nog tijdens het verblijf zoekgeraakt.
Waarschijnlijk heeft het opschrijven wel geholpen dat ik mij nog vrij veel kon herinneren (ook nu nog) en net als jij vind ik dat de psychose mij ook positieve dingen heeft gebracht. Zoals een beter inzicht hoe bepaalde gebeurtenissen voor de psychose van invloed zijn geweest op hoe ik in het leven stond en mijn relaties. Ik heb ook mensen later opgezocht, familie en vrienden, die mij psychotisch hebben meegemaakt en gevraagd hoe ik toen deed. Dat was soms pijnlijk en confronterend, maar het bracht ook weer waardevolle informatie. In de psychose ben ik soms bijzonder angstig geweest maar ook deze herinneringen zijn inmiddels rustig.
Ik sta er positief tegenover, vanuit mijn eigen ervaringen maar ook als therapeut, als mensen terug willen kijken op hun psychose. Ik zie het als een vorm van verwerking. Waarbij het merken dat iemand ook de nare, vreemde en angstige herinneringen aankan juist helend is. Of schaamtevolle herinneringen.
Sommige mensen hebben daar hulp bij nodig, als de herinneringen zoveel angst geven dat iemand er PTSS-klachten aan overhoudt. Of dat mensen zich blijven schamen voor dingen die ze tijdens de psychose hebben gedaan. Dan is behandeling goed mogelijk en nodig.
Bij jou lees ik nieuwsgierigheid en dat is goed. En een beetje angst en spanning over wat je dan gaat tegenkomen is gezond en heel gewoon. En dat je ook de positieve waarde van je psychose ziet is helpend.
Tip: delen met mensen die je vertrouwt kan dan heel steunend en ook gewoon leuk zijn. Of erover schrijven. Misschien wel een blog voor deze site? Het is maar een idee hoor.
Ik wens je veel succes ermee en hoop dat mijn reactie een steuntje in de rug kan zijn voor je.
Hartelijke groet,
Clara
Deze vraag is gesteld door een vrouw in de leeftijdscategorie 50-65
Beantwoord door: Clara Koek op 5 januari 2023
