Dirk Corstens is psychiater en psychotherapeut en heeft veel ervaring met mensen die stemmen horen. Dirk is betrokken bij Peer Supported Open Dialogue Nederland (POD NL), een eerste echte stap richting werken met open dialogue in de praktijk.
Ik vroeg me af of er ook onderzoek is gedaan naar hoelang het duurt voordat de dopaminereceptoren in de hersenen herstellen na antipsychoticagebruik.
Hoelang duurt het voordat het antipsychoticum volledig uit het lichaam is en hoelang kan het duren voordat de afvlakking vermindert? Bij mijn patiënt gaat het om afvlakking.
Mark Horowitz en Joanna Moncrieff hebben daar inzichtelijk over geschreven.
Zij hebben onlangs goed onderbouwd de serotonine-hypothese bij depressie naar het rijk der fabelen verwezen. Dat wat ons vaak verteld wordt – om meer indruk te maken wordt er dan bij gezegd ‘evidence based’ (als mensen in de praktijk dat argument gebruiken weet je bijna zeker dat het geen wetenschappers zijn) – komt van de industrie en zijn in feite verkoopboodschappen die makkelijk aantrekkelijke waar verkopen.
Remke van Staveren heeft onlangs een goed boek hierover gepubliceerd: Minder Slikken.
De werkelijkheid van hoe de psychofarmaca werken is heel complex (de mooie plaatjes die Stephen Stahl produceert bijvoorbeeld zijn slecht onderbouwd, en dan vooral dieren-experimenteel) EN MEESTAL WETEN WE ER BAR WEINIG VAN.
De dopamine-hypothese van psychose bijvoorbeeld is zeer twijfelachtig. Er zijn misschien evenveel argumenten voor als tegen.
Persoonlijk ga ik ervan uit dat ik er weinig over weet, maar dat we in het algemeen weinig weten. Ik ga uit van ervaringen van mijn patiënten met de middelen die ik voorschrijf. Iedere behandeling met psychofarmaca beschouw ik als een experiment. Grofweg weet je wat er zal gebeuren, maar iedere persoon reageert toch weer anders.
De eerstgenoemde schrijvers spreken niet over werkingen en bijwerkingen, maar over effecten. Wat wij bijwerkingen noemen zijn even voorspelbaar als wat wij werkingen noemen. Goed luisteren en kijken naar wat mensen die het gebruiken ervaren is de belangrijkste graadmeter voor mij.
Er is veel interessante kritische literatuur over psychofarmaca. ‘Anatomy of an Epidemic’ van Robert Whitaker heeft mij de ogen geopend. Dodelijke psychiatrie van Gotzsche vind ik te radicaal, evenals Breggin; maar ze hebben wel degelijk een punt. Breggin komt met alternatieven.
Goed, reagerend op jouw tekst het volgende:
Bij mijn weten hoeven dopaminereceptoren niet te herstellen na antipsychoticagebruik. De blokkade wordt opgeheven en de hersenen passen zich aan aan de nieuwe situatie door het aantal receptoren aan te passen aan de nieuw ontstane situatie. Dit proces kan individueel erg verschillen. De een kan zonder problemen stoppen, de ander merkt het al na een kleine dosisvermindering. Een aanzienlijk aantal personen krijgt een psychose doordat dit proces te snel gaat (hypersensitiviteits-psychose). De geleerden verschillen overigens behoorlijk van mening. Afbouwen moet je erg langzaam doen – het tempo moet erg traag zijn als iemand lang heeft gebruikt; 10% per tijdseenheid afbouwen wordt nu als norm voorgesteld. Daar zijn de taperingstrips ook op gebaseerd.
Antipsychotica veroorzaken vaak afvlakking. Veel mensen die afbouwen rapporteren juist dat ze helderder worden, emotioneler. Familieleden klagen er nogal eens over dat mensen juist prikkelbaarder worden. Dus afvlakking na het stoppen met antipsychotica herken ik niet. Maar, alles is mogelijk.
Soms ontstaat er pas na maanden een nieuw en acceptabel evenwicht. Dit wordt bij benzo’s door velen erkend, maar in wezen is het bij alle psychofarmaca een probleem: afbouwen en stoppen veroorzaken onttrekkingsverschijnselen.
Misschien is er in dit geval te snel afgebouwd?
