Mijn echtgenote heeft al lang een psychosegevoeligheid: Zelf heb ik geleerd om bij psychoses van mijn vrouw te zeggen dat ik het haar standpunten niet eens ben en zeggen dat ik in een andere wereld leef. Of mijn schouders op te halen en een blokje om te gaan. Zij is ook al langere tijd kanker patiënt en door het anti kanker medicijn (pomalidomide) wordt haar bijzondere gedrag versterkt. Uiteraard willen wij niet met dit medicijn stoppen.
Met deze boven geschetste situatie, omgaan lukt redelijk tot moeizaam, maar daarnaast hebben wij ook een autistische en mentaal gehandicapte zoon, (31 jaar) die gelukkig een goede plek heeft in een 24 uurs begeleiding. Onze zoon halen altijd voor een lang weekend naar huis. Dit vinden wij beiden erg leuk en kijken wij naar uit. Het is een leuk en gezellig kind. Mijn probleem is nu dat hij door haar psychose problemen er vaak bij zit en daar ook mee te maken krijgt.
Door haar vele chemo-behandelingen en vorig jaar ook een stamceltransplantatie is haar lichaam ontregeld en heeft zij het vaak koud, is chronisch moe en volgens haar dus ook onze zoon als hij thuis is (projecteert zij op hem) Hij wordt dan warm aangekleed bij hoge temperaturen. Het teveel aan kleren trek ik wel weer snel bij hem uit en volgens haar is hij altijd moe en moet ten onrechte rusten. Dit laatste kan ik gelukkig ook tegengaan, maar kost veel moeite. Helaas lopen de vele discussies daarover vaak op niets uit, want haar wereld is zoals zij zich voelt.
Mijn vrouw staat niet echt open voor een behandeling en liefst willen wij onze zoon in het weekend thuis. Komt het veel voor dat echtparen, waarvan er een psychosegevoelig is, ook een deel van de week een gehandicapt kind in huis hebben? Zo’n kind kan je de situatie niet uitleggen, maar hij zit er wel bij.
De oplossing zal wel ten dele zijn dat onze zoon langer in zijn woning blijft. Met praten met haar kom je er vaak niet doorheen. Wat is wijs?
Alvast bedankt voor de moeite u neemt voor een antwoord.
