Geachte meneer van Os,
Ik las een interview met u in Trouw van 11 maart 2016. Vandaar dat ik op deze website kom.
Ik vraag u graag iets over een vriendin van mij. Zij heeft ongeveer 10 jaar geleden aan een psychose/depressie. Nadat zij genezen was, zei ze tegen me, dat het heel erg was geweest en dat ze nauwelijks aan de opvoeding van haar twee dochters had kunnen bijdragen. Na deze 10 jaar kregen we een verhouding. (Niet geheim of zo). Zij maakte deze verhouding na een jaar of drie uit.
Anderhalf jaar geleden verviel ze weer in het vreemde gedrag wat zij de eerste keer ook vertoonde. Ze wil van niemand iets weten, behalve van haar ex man met wie ze nog steeds het huis deelt en haar zeer oude moeder. Haar kleinkinderen groeien op. Nu kan ze niets betekenen voor haar kleinkinderen. Toen ze de eerste keer gedwongen werd opgenomen was ze binnen drie maanden de oude. Medicijngebruik werd bijgesteld en uiteindelijk afgeschaft. Haar ex man lukt het niet om haar opnieuw opgenomen te krijgen. Wat moeten we doen. Ik probeer op allerlei manieren contact met haar te bewaren, ook omdat ze gezegd heeft dat ze de eerste periode zo ontzettend eenzaam is geweest.
Ik hoop dat u ons wat kunt helpen. Ik vraag het natuurlijk vooral voor haar maar ook voor de mensen die van haar houden.
