Geachte heer Van Os,
Nadat ik een aantal keren interviews met u heb gezien en uw visie op hoe om te gaan met mensen die psychosegevoelig zijn hoor ik graag uw mening over het volgende:
Mijn zoon is een hoog gevoelig iemand en psychosegevoelig. Hij is nu voor de 4e keer opgenomen op een gesloten afdeling van een instelling in de buurt. Hij is erg tegen anti-psychotica ivm afvlakking van gevoelens en niet meer kunnen mediteren. Hij heeft vandaag gehoord dat hij een RM heeft voor zes maanden.
Hij ervaart zijn verblijf daar als nutteloos en zinloos. Men is daar niet ingericht op een herstelproces maar uitsluitend stabiliseren en daarna weer naar huis. Een proces van pappen en nathouden en vandaar dat hij er nu voor de 4e keer zit. Hij vormde geen gevaar voor hemzelf of zijn omgeving ook al werd dat zo uitgelegd omdat hij af en toe stopt met inname van medicijnen, in zijn geval ivm zijn immuun ziekte. Deze laatste opname is heel tegenstrijdig gegaan. Iemand van het FACT team heeft ervoor gekozen hem dmv IBS op te pakken terwijl hij twee uur ervoor nog een gesprek heeft gehad op kantoor en niet te horen had gekregen dat ze dit middel in zouden zetten. Hij werd er volkomen door verrast waardoor hij zich er ingeluisd en verraden voelt. Anderen van ditzelfde team maar ook de maatschappelijk werkster van de psychiatrische inrichting waren voor de ‘zachte aanpak’ dmv gesprekken en overtuigen.
Dwang en drang werken bij hem niet. Welke mogelijkheden zijn er als hij overplaatsing zou willen naar een instelling waar oog is voor een persoonlijke aanpak gericht op herstel.
Ik hoor graag van u.
