Ik stel alles in vraag, op zo’n manier dat ik soms gek denk te worden. Op een bepaald moment voelde het aan alsof mijn lichaam letterlijk verdween. Mijn geest had ervoor gezorgd dat ik mijn eigen bestaan in vraag stelde waardoor ik de verbinding met mijn lichaam verloor. Ik ben hypergevoelig, heb veel angsten en fantasie.
Zowat een jaar geleden verloor ik mijzelf in een vorm van nihilisme:
(1) de apathie nam de bovenhand
(2) ik had een fascinatie en angst voor het absurde en het arbitraire
(3) ik zag in alles en iedereen hiërarchie en machtsrelaties (nog steeds)
(4) ik was op ziekelijke wijze op zoek naar “een” kader of “de” waarheid
Ik bezweek van het wantrouwen: – anderen (“de wereld/de rest”) zijn “altijd” tegen mij
– mezelf: de eigen geest is “ook niet te vertrouwen”
Ik probeer nu reeds 6 maanden mijn denken stop te zetten. Letterlijk. Ik kap alle hersenspinsels af vooraleer ze groeien. Ik voel me rustiger en het doet me deugd. Ik zoek een ander perspectief en hoop “het” dogmatische te kunnen vervangen door “het” rationele. Toch heb ik ergens het gevoel dat ik mijzelf (“het emotieve”) verloochen.
Ik mijd horror en thrillers sinds ik jong ben aangezien ik 10 jaar lang kampte met waanbeelden van “The Exorcist”. Dat is gelukkig gedaan. Ik wil graag de controle over mijn eigen geest behouden.
Mijn uiteindelijke vraag is de volgende:
Is filosofie, ideologie, religie, kafka, en maatschappijkritiek “gevaarlijk” voor mensen die psychose-gevoelig zijn?