Beste Tim,
Ik ben eind vijftig en heb een bipolaire stoornis. Ik heb vijf psychoses gehad, waarvan de laatste 11 jaar geleden.
Waar ik vooral last van heb is mijn groot gebrek aan zelfacceptatie met betrekking tot mijn psychische kwetsbaarheden.
Ik heb veel verdriet om wat ik graag gewild had en wat me niet gelukt is, een stabiel leven met werk en een relatie. Ik veroordeel mezelf en vergelijk me met anderen. Elke keer haal ik mezelf weer naar beneden.
Ik vind het zo moeilijk om gewoon MIJ te zijn. Door de moeizame relatie met mezelf sta ik vol angst en verdriet in het leven. Ik ken niemand die ook psychische klachten heeft en wil er ook niks mee te maken hebben. Soms ben ik even uit deze put, maar dat duurt nooit lang. Mijn hele leven vecht ik al tegen mezelf. Het lukt me maar niet de strijdbijl te begraven.
Wat is jouw ervaring met zelfacceptatie?
Antwoord
Beste W.,
Bedankt voor je openhartige verhaal, de pijn is voelbaar door je woorden heen. Het klinkt alsof je je bewust bent van de patronen en de behoeftes, maar er nog niet in slaagt deze te integreren. Dat is het lastige van alles, waar ik ook nog steeds mee worstel. Weten en doen liggen soms zo ver uit elkaar, om dan ook nog maar bij het gevoel te komen.
Ben je weleens open geweest hierover naar je omgeving? Omdat je zegt dat je niemand kent met psychische klachten? En waarom wil je er niks mee te maken hebben? Want blijkbaar héb je er wel mee te maken.
Bij mij begon zelfacceptatie bij het loslaten van schaamte, en compleet achter mijn verhaal te gaan staan. Door de verwondering te zien binnen het hele spectrum van belevingen/emoties. Mijn openheid naar de buitenwereld maakte het makkelijker mezelf te accepteren. Wanneer ik achter mijn verhaal stond kon niemand daar iets van zeggen. Openheid creëert openheid, waardoor ik er niet meer alleen voor stond. Ik ontdekte mezelf in relatie tot anderen.
Het begon dus echt bij het verhaal delen, en voor mezelf helder krijgen wat er nou allemaal gebeurd is. En manieren vinden voor zelfexpressie, de energie moet eruit. En te beseffen dat ik een gevoeligheid heb, door deze te integeren (bewust hiervan te zijn) en ander gedrag te vertonen, leerde ik steeds beter met mezelf om te gaan.
Ergens goed dat het je niet lukt de strijdbijl te begraven, strijd klinkt alleen zo vermoeiend. Wellicht dat overgave kan helpen? Dit klinkt misschien te gemakkelijk, maar daar begint het wel. Hoe frustrerend je langdurende worsteling ook is.
Ik hoop dat je hier iets mee kan!
Mocht je nog vragen hebben, dan hoor ik graag van je.
Warme groet,
Tim
Deze vraag is gesteld door een vrouw in de leeftijdscategorie 50-65
Beantwoord door: Tim Knoote op 1 november 2020
