Wat heb jij gedaan om de kans op een nieuwe psychose te verkleinen?

Antwoord

Hey J.,

Dank voor je vraag! Over de vraag hoe je de kans op een volgende psychose verkleint, valt veel te zeggen! Ik zal een paar punten noemen die mij geholpen hebben (ook qua mindset):

• Angst werkt angst in de hand, echt bang voor een terugval was ik niet. Terwijl de omgeving dit wel was, deze angst versterkte het ook. De krampachtigheid soms. Hoe ga je van angst naar vertrouwen en zorg je ervoor dat de omgeving ook naar zichzelf gaat kijken? Alle ogen zijn namelijk vaak op de ‘patiënt met psychose’ gericht.
• De psychose zag ik als iets wat nodig was, er moest wat uit, al was het heel disruptief natuurlijk. Ik denk dat er een potentiële transformatie in de psychose schuilt. Iedere psychose was ook weer een stap verder voor mij. Soms kom je weer in een oud stuk, en lijkt het alsof je stilstaat. In maatschappelijke normen sta je misschien even stil, maar als het gaat over het ontdekken van je eigen psyche en je levenservaring, loop je weer een stuk voorop.
• Verder ging ik m’n eigen verhaal proberen te onderzoeken en begrijpen, vanuit een nieuwsgierige houding: wie ben ik? wat kenmerkt mij? waar kom ik vandaan? wat wil er geuit worden?…..
• Door m’n verhaal te uiten en te herconstrueren (herinneringen op te halen) en daar betekenis uit te halen en te vertalen naar iets werkbaars, leerde ik mezelf ook beter kennen.
• Daarnaast ben ik met m’n lichaam gaan werken, waar breathwork een grote rol in speelde. Dit is een manier om opgekropte pijn/trauma eruit te gooien om uiteindelijk meer in harmonie te komen.
• Ik zocht gelijkgestemden, die dezelfde taal spraken, en ben m’n ervaringen uiteindelijk gaan ombuigen tot ervaringsdeskundigheid. Om anderen mensen in hun herstelproces te faciliteren.
• Als je je hart/intuïtie volgt, hoe cliché het ook klinkt, en voelt wat gezond is en je jezelf niet verloochent is de kans ook kleiner.. Dit hangt ook weer samen met welke mensen je omgaat, wie wel/niet je leven hoort, wat voor gedrag een vlucht is, of eventueel de hunkering naar extern genot.
• Krampachtigheid naar stabiliteit, of juist die uitschieters (daarna verlangen) werkt ook niet echt naar mijn idee. De balans daartussen, af en toe uitschieten zonder door te slaan, en weer terug te komen naar tevreden vaarwater, zou het ideaalplaatje zijn denk ik.

De verwonderende blik, ongeacht de staat waar je in zit, zelfs in de leegte, die is ook nodig. De acceptatie daarvan, het volledig omarmen van wat er ook is. Vanuit een stuk zelfreflectie, een loskoppeling van je eigen beleving (in plaats van een identificatie). Dit inzien en toepassen heeft mij er enorm doorheen geholpen!

Dat was het voor nu. Ik hoop dat je er wat mee kan, er valt nog zoveel over te zeggen. Over ieder punt. Ik ben benieuwd hoe je je hiertoe verhoudt en wat je associaties hierbij zijn.

Mocht je meer willen vragen of delen, dan hoor ik graag van je!

Warme groet,

Tim Knoote