Jim van Os is een herstelgerichte psychiater, hoogleraar psychiatrische epidemiologie en Voorzitter Divisie Hersenen, UMC Utrecht. Hij werkt op het raakvlak van ‘harde’ breinwetenschap, gezondheidszorgonderzoek, kunst en subjectieve ervaringen van mensen met ‘lived experience’ in de GGZ. Jim is ook familielid van mensen met psychosegevoeligheid.
Hoi Jim,
Vorig jaar ben ik opgenomen geweest vanwege een psychose. Nog steeds heb ik erg veel last van wat er gebeurd is tijdens mijn opname. Ik ben erg psychotisch geweest in die tijd.
Het gaat nu goed. Ik woon alleen en krijg op dit moment begeleiding thuis en in de GGZ.
Ik heb een familie waar ik goed contact mee heb, en wat kennissen en vriendinnen.
Maar hoe praat ik over wat me bezig houdt? En hoe vertel ik dat ik nog steeds nadenk over mijn ziekte-episode?
Hey J.,
Ja, dat is een goede vraag.
Als je een grenservaring als psychose hebt meegemaakt – gevolgd door de grenservaring van opname – dan moet je dat integreren, dat wil zeggen: je levensverhaal opnieuw leren vertellen zodanig dat de psychose en alles wat erbij hoort er een natuurlijke plek in kan vinden.
Je moet jezelf als het ware opnieuw uitvinden: acceptatie, integratie en opnieuw perspectief ontwikkelen. Doelen bijstellen. Wie ben ik en waartoe ben ik hier?
Zo basaal.
Dit is meer een existentieel of spiritueel proces, niet een kwestie van medicatie.
Het is vaak moeilijk om dit expliciet te krijgen in de GGZ – het is het soort werk dat plaatsvindt in herstelwerkgroepen of bij herstelacademies. Het kan ook bij een psychotherapeut die ervaring heeft met existentiële psychotherapie (dat is wat anders dan de ‘vijf G’s’ gericht op symptoomreductie) of een herstelondersteuner in de wijk (via de Wmo).
Mijn advies zou zijn dit te exploreren met je SPV’er of met een ervaringswerker.
Groet,
Jim
