Jim van Os is een herstelgerichte psychiater, hoogleraar psychiatrische epidemiologie en Voorzitter Divisie Hersenen, UMC Utrecht. Hij werkt op het raakvlak van ‘harde’ breinwetenschap, gezondheidszorgonderzoek, kunst en subjectieve ervaringen van mensen met ‘lived experience’ in de GGZ. Jim is ook familielid van mensen met psychosegevoeligheid.
Onze zoon is depressief. We proberen hem zoveel mogelijk te helpen, maar we zijn bang iets kapot te maken. Toch moet ik dan weer denken aan zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Nou wil ik niet hard optreden, maar mag ik wel uitspreken wat zijn gedrag met me doet? En waarmee is hij het meest geholpen? We voelen ons machteloos.
Beste P.,
Dank voor je schrijven en goede vraag!
Activering is het beste medicijn bij depressie – maar iets waar de persoon met depressie geen zin in heeft en geen energie voor heeft. Dit is waarom depressie zo moeilijk te behandelen is: het medicijn staat de persoon met depressie aan alle kanten tegen.
Toch is het belangrijk om wel de persoon te helpen en aan te sporen – niet tot het punt van dwingen maar wel tot het punt van een klein begin gevolgd door kleine babystapjes.
Dus bijvoorbeeld: probeer met hem te praten over de helende werking van activering (ook vanwege de effecten op het brein) in de vorm van: een wandeling, een uitje, naar de winkel gaan, een gesprek, een maaltijd samen gebruiken, de hond uitlaten, etc. Alles is goed, hoe klein ook!
Probeer samen een afspraak te maken over een minibegin en dan babystapjes naar uitbreidende activering. Probeer bij te houden hoeveel activering er dagelijks is en hoe hij zich voelt na de activering. Geef veel positieve feedback als het hem lukt om iets te doen. Als het goed is komt er na een tijd wat verbetering die weer leidt tot verdere mogelijkheid tot uitbreiding…
Heel lastig om te doen en een kwestie van samen proberen afspraken te maken met een minibegin – maar wel vasthoudend zijn en vooral positieve feedback en belonen als hij een beetje in beweging komt….
Hope this helps!
Greetz Jim
