Ik heb altijd al dat ik me ‘gewoon down’ voel. Maar toen opeens begin mei 2018, sloeg het helemaal om, de verkeerde kant op. Het begon met dat ik me ineens enorm zwaar voelde. Het ging van niks willen naar niks kunnen. Alles aan mijn lichaam voelde verkeerd, mijn zicht was donker en het leek alsof ik door een tunnel keek. Toen ik mezelf op een gegeven moment dwong een opdracht af te maken, was ik die avond zo onrustig. Elke seconde dat ik wakker was, was lijden. Zelfs liggen was vreselijk, het voelde alsof mijn hele lichaam jeukte van het leven.
De volgende dag was mijn hele wereld anders. Ik was een soort robot, en dacht niet na. Dan waren er ineens 2 uur voorbij. Tegelijk was het een enorm lijden, en als ik terugkijk weet ik niet meer hoe het was. Ik weet gewoon nog dat alles donker was en ik me niet meer kon herinneren dat blijheid en rust bestond. Sociale interactie maakte het erger. Ik zat in een soort paranoïde paniek onrust. Ik dacht dat ik levend dood was. Het enige wat me in leven hield was dat ik wist dat dit niet normaal was.
Dit stopte toen ik ineens moest huilen. Daarna bedacht ik me dat ik ‘zin had om muziek te luisteren’. Ergens zin in hebben, ik was gewoon vergeten dat het bestond.
Ik wil weten wat dit was.. ik heb nog nooit psychische hulp gehad. Ik heb adhd, ocd en spreekangst.
Waarom ik hierbij aan psychose denk is omdat het een compleet andere realiteit was. Mijn hersenen werkten gewoon niet meer.
Aan de andere kant had ik wel door dat het niet klopte. Dus daarom twijfel ik. Soms voel ik die lichamelijke onrust ineens weer en word ik bang.
