Hallo Jim,
ik ben nu aan een dubbele rouwverwerking bezig en ik heb het gevoel dat alles zinloos is, dat ik hier ben, wat ik doe. Wat ik deed aan vrijwilligerswerk bood me al weinig levensvreugde.
Ik rouw om mijn vroegere leven, vóór de psychoses. Ik rouw om mijn vader die pas is overleden. Ik werk niet met mindfullness of spiritualiteit, ik ben sceptisch geworden na mijn psychoses. Mijn psycholoog heeft tot nu toe weinig ondersteuning geboden op het gebied van rouw. De sessies zijn vooral gericht op cognitieve gedragstherapie. Ik overweeg ander hulp te zoeken, omdat ik niet het gevoel dat ik hier uit ga komen.
Waarom is er zo weinig aandacht voor rouw? Wat zou jij mij aanraden?
Antwoord
De soort rouw die je beschrijft past bij wat men soms de fase van ‘de worsteling’ noemt in het proces van herstel. Naast natuurlijk de rouw die je hebt in verband met het overlijden van je vader, waarvoor alle sterkte en alle medeleven.
De rouw van ‘de worsteling’ is des te pijnlijker als er geen aandacht voor is. Een herstelcoach kan je hierin beter helpen dan de technische CGT van de psycholoog – die overigens ook heel goed kan zijn in het kader van de behandeling, maar die zich minder richt op herstelondersteuning.
Mijn advies is om de rouw daarom bespreekbaar te krijgen in je netwerk, maar liefst met steun van een herstelcoach – die je ook via een zelfregiecentrum, een recoverycollege of een WMO-adviespunt kunt zoeken….
Hope this helps…
Greetz Jim
Deze vraag is gesteld door een vrouw in de leeftijdscategorie 43
Beantwoord door: Jim van Os op 18 maart 2019
