Ik heb een vraag die mij al heel lang dwars zit: ik heb als kind iets raars beleefd.
Ik was op scouting kamp en we waren met stokken aan het stoeien. Een jongen had een balk en die stootte hij tegen mijn hart. Ik ben toen even weg geweest. Ik kan nog herinneren dat ik het scouting terrein toen van bovenaf zag en het mooi was. Vervolgens hoorde ik allemaal hoge stemmetjes en kwam toen weer bij.
Ik heb mezelf heel lang afgevraagd wat dit nu geweest kan zijn. Ik heb vroeger nare dingen meegemaakt en het wegvluchten in deze fantasiewereld, die ik toen voor het eerst meemaakte tijdens dit voorval op scouting, hielp mij om niet aan mijn nare dingen te denken. 9 jaar later heb ik een psychose gehad. Het overheersende thema in deze psychose was die rare fantasiewereld die ik vroeger had meegemaakt.
Mijn vraag is: Was deze gebeurtenis een bijna-doodervaring of was het pure fantasie en kwam tot uiting in mijn psychose? Ik heb dagelijks last van de-realisatie, omdat ik steeds bang ben om dood te gaan en in deze fantasiewereld terecht te komen. Ik zoek verduidelijking waarom ik hier zoveel last van heb, maar vind maar weinig op internet naar dit soort fantasiebeelden.
Ik hoor graag van u!
Antwoord
Of de gebeurtenis die je als eerste beschrijft een bijna-doodervaring was, kan eigenlijk alleen jij bepalen. Dit soort ervaringen zijn in elk geval niet lichtzinnig, maar vaak juist erg ingrijpend en levens veranderend. Je beschrijft hoe je vanuit een ander perspectief neerkeek op jezelf en de omgeving. Dat klinkt in ieder geval alsof je tijdelijk weg (uit je lichaam) bent geweest. Over de hoge stemmetjes: het brein kan in dergelijke bewustzijnstoestanden zulke prikkels voortbrengen. Dus vreemd vind ik dat niet. Ik denk niet dat dit fantasie van je geweest is. Het is iets dat je doorgemaakt hebt, een ervaring.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je lichaam en brein door angst maken dat je de-realiseert. De angst om dood te gaan kan namelijk zo afschuwelijk zijn, dat je je daar met heel je wezen tegen verzet. Wat dat betreft spreek ik uit ervaring. Voor mij is de kunst in deze vooral om vertrouwen tegenover de angst te zetten. Wees reëel. Het kan immers gebeuren dat je onverhoopt toch een moment in deze bewustzijnstoestand terecht komt. Probeer daar niet een bepaalde controle over te hebben, want dat heb je niet of beperkt. Wanneer het zou optreden, dan denk ik dat je erachter komt dat het niet zo verschrikkelijk is als je je voorstelt. De truc is je er minder tegen te verzetten, maar je er juist een beetje voor open te stellen.
Besef je vooral dat ‘de angst voor wat kan gebeuren’ het naarste is. Zie het als een oefening voor de geest.
Vertrouw op jezelf.
Veel succes!
Rik
Deze vraag is gesteld door een man in de leeftijdscategorie 27 jaar
Beantwoord door: Rik Verweijen op 6 april 2020
