Jim van Os is een herstelgerichte psychiater, hoogleraar psychiatrische epidemiologie en Voorzitter Divisie Hersenen, UMC Utrecht. Hij werkt op het raakvlak van ‘harde’ breinwetenschap, gezondheidszorgonderzoek, kunst en subjectieve ervaringen van mensen met ‘lived experience’ in de GGZ. Jim is ook familielid van mensen met psychosegevoeligheid.
Ik lees over de zogenaamde KSP7-methodiek (klinisch signaleringsplan). Een hele mond vol afkortingen en genomineerd voor één of andere prijs. Alsof het iets nieuws is.
Maar is dit niet hetzelfde als de crisiskaart, waar al jaren voor wordt gepleit?
Is het zo dat de KSP7 vanuit de kliniek wordt toegepast en de crisiskaart vanuit de patiënt?
Waarom tegenover elkaar en niet naast elkaar en herstelgericht (!) met elkaar?
Hey Anoniem,
De KSP7-methodiek en de crisiskaart lijken inderdaad veel overeenkomsten te hebben omdat ze beide gericht zijn op het voorbereiden op en voorkomen van crisissituaties in de ggz. Toch hebben ze elk hun eigen specifieke toepassingen en benaderingen, wat ze zowel uniek als complementair maakt.
KSP7-methodiek
KSP7 staat voor Klinisch Signalering Plan in 7 stappen. Deze methodiek is ontwikkeld om samen met de clënt en zijn of haar behandelteam een plan te maken voor hoe te handelen in tijden van crisis. Het is inderdaad meer klinisch gericht en wordt vaak gebruikt binnen de setting van een geestelijke gezondheidszorginstelling. Het plan omvat meestal gedetailleerde afspraken over de signalen van oplopende spanning, wie wat doet wanneer een crisis zich aandient en hoe de communicatie verloopt tussen alle betrokkenen, inclusief de cliënt.
Crisiskaart
De crisiskaart is een compacte, persoonlijke kaart die een persoon met zich meedraagt. Het bevat cruciale informatie over de persoonlijke wensen van de cliënt hoe om te gaan in een crisissituatie, wie te contacteren, welke medicatie de persoon neemt, wat te doen en wat juist te vermijden. Deze kaart is vooral gericht op het geven van directe informatie aan hulpverleners of anderen die de cliënt mogelijk niet goed kennen.
Je vraag waarom deze methoden niet meer naast elkaar en herstelgericht met elkaar worden gebruikt, is heel relevant. Idealiter zouden deze instrumenten elkaar moeten aanvullen. Het KSP7-plan kan gedetailleerde achtergrondinformatie en protocollen bieden voor de professionele omgeving, terwijl de crisiskaart een snelle en toegankelijke bron van informatie kan zijn die overal en door iedereen gebruikt kan worden.
In de praktijk zou een combinatie van beide methoden kunnen zorgen voor een robuustere voorbereiding op crises, waarbij zowel de klinische afspraken als de persoonlijke wensen van de cliënt worden gerespecteerd en geïntegreerd. Dit zou zeker bijdragen aan een meer holistische, patiëntgerichte aanpak, die in lijn is met moderne principes van herstelgerichte zorg.
Het zou inderdaad sowieso waardevol zijn om binnen zorginstellingen en in overleg met cliënten te kijken hoe deze instrumenten effectief naast elkaar kunnen worden gebruikt, om zo de zorg rondom crisissituaties verder te optimaliseren.
Dus goede vraag, en blijf kritisch!
Greetz Jim
