Mijn dochter heeft een hele heftige psychose gehad. Ze is sinds en paar dagen weer thuis maar ik ben bang dat ze het leven nu niet meer echt ziet zitten. Ze zegt geen zelfmoord te zullen plegen maar ze worstelt al 15 jaar. Haar leven is zo zwaar dat ze uiteindelijk gedacht heeft om haar “duiveltje” te bevrijden en dat dan de wereld weer open zou gaan. Dit eindigde in haar hele huis te vernielen en een spoedopname naar de crisisdienst.
Nu is alles kapot wat ze in een jaar voor elkaar had gekregen ( woont sinds een jaar op zichzelf).
Niets van zelfs dat leven is nog echt. Ze heeft heel weinig kennissen omdat ze ook een ass heeft en niet makkelijk contacten kan hebben. Dus nu voelt ze zich erg alleen met haar bevindingen. Ze zegt nog steeds te schommelen tussen psychose en” normaal”
En dat maakt het erg zwaar. De IHT die ze toegezegd heeft is pas één keer geweest. Maar ook met deze vrouw had ze geen klik.
Ik als moeder wil er voor haar zijn maar weer niet hoe. Niets maakt haar gelukkig. Dus ik weet het echt nu niet.
Hoop dat jij iets kan vertellen over hoe hiermee om te gaan.
Antwoord
Wat een nare situatie. Ik voel verbondenheid met wat je beschrijft. Ook ik heb een ASS-diagnose en ervaringen met (rand)psychose. En ook ik heb me lang ongelukkig gevoeld. Er zijn maar weinig dingen waar ik interesse in heb of blij van word. Muziek luisteren, kilometers lopen, meditatie, het ervaren van echt contact met anderen; dat zijn de dingen waar ik van tot rust kom en waar ik me beter door voel. Zelf heb ik ook geen groot netwerk als het om mensen gaat die dicht bij mij staan.
Het is wat mij betreft hoopgevend dat ze niet diep in een psychotische beleving zit. Ze schommelt dus tussen aanwezigheid in deze realiteit en afwezigheid. Heeft ze ondersteuning van medicatie? Ik heb zelf de ervaring dat een lichte dosis van een antipsychoticum kan zorgen voor rust in het hoofd, structuur, meer overzicht.
Heeft ze contact met een behandelaar? Is er nagedacht over de inzet van ambulante begeleiding? Dat laatste omdat ze blijkbaar ook eenzaam is, en een vast contact een of meerdere keren per week aan huis kan helpen. Vanwege het contact zelf, structuur in de week, en het kunnen uiten van wat er leeft.
Ook denk ik aan wandelen. Het klinkt misschien eenvoudig, maar kan goed helpen om te aarden en gedachten op orde te krijgen. Dan heb ik het niet over een blokje om, maar langere stukken.
Wat jij als moeder kan doen? Wees beschikbaar voor haar, zorg dat ze regelmatig haar verhaal bij je kwijt kan. Praten is belangrijk. Ook wanneer het over suïcidale gedachten gaat. Maak er niet iets zwaars van. Het is vooral belangrijk dat ze het kan uiten.
En blijf er zo nodig op hameren dat het beter zal worden. Want dat is gewoon goed mogelijk als ik het zo hoor. Creëer jouw eigen visie omtrent de situatie van je dochter. Wat zie jij als nodig, als helpend? Neem aan de hand daarvan positie in. Wees voor zolang het nodig is dat betrouwbare toevluchtsoord voor haar. Maar ja, uiteindelijk zal ze het zelf moeten doen.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt.
Hartelijke groet
Deze vraag is gesteld door een vrouw in de leeftijdscategorie 59
Beantwoord door: Rik Verweijen op 21 augustus 2019
