Ik ben opgegroeid in een reformatorische omgeving. De mening daar was in ieder geval dat de hemel maar voor enkele uitverkorenen was. Door een speciale ervaring, die maar enkelen te beurt viel, wist je dat je in de hemel zou komen.
Van mezelf ben ik altijd een nieuwsgierig en leergierig persoon geweest die het superleuk vond om te leren en dingen te ontdekken. Een aantal jaar geleden ben ik theologie gaan studeren, wat ik enorm boeiend vond. Ik heb het altijd al leuk gevonden om met filosofie, theologie en maatschappelijke zaken bezig te zijn.
Nu heb ik iets van drie jaar geleden opeens een ervaring gehad; ik noem het maar een mystieke ervaring. Ik had in een week tijd een aantal artikelen gelezen over mensen die God hadden ervaren en opeens drong het echt tot me door dat God bestaat en Jezus ook. Ons leven heeft zin en betekenis. We zijn geborgen in Gods hand. Ik voelde me zo omgeven door iets hogers. Ik zag de natuur, de kleuren zo prachtig en schitterend. De wind, de bomen, de blaadjes, ik vond het fantastisch. Het was net of ik in een soort hoger bewustzijn verkeerde. Ik voelde me ook door niks of niemand meer bedreigd. Niet bang voor wat mensen van me vonden, niet bang om dood te gaan. Geen enkele drukte om geld, bezit, jaloezie. Geen drang om alles uit dit leven te halen wat erin zit, of drang om de wereld te verkennen en om vele vrienden te houden. Het was gewoon goed zo. Geborgen in God. Bijna alles in me wilde soms schreeuwen: “God, u bent geweldig, ik wil U alleen maar prijzen. Ik wil bij U zijn!”. Het was echt een heerlijke ervaring.
Na ongeveer een week was dit weg en sindsdien voel ik me eigenlijk heel erg benauwd en down. Ik merk dat ik niet meer kan genieten van bijvoorbeeld een museum, een boek, gezellig eten met vrienden, op vakantie gaan. Ik heb steeds het gevoel dat dit niet ‘mag’. Het lijkt wel of ik weer helemaal terug ben in mijn jeugd, en het me totaal niet lukt om daaruit los te komen. Ik wil weer vrij zijn, weer kunnen reizen, weer alles kunnen lezen wat ik wil, maar een sterk gevoel vanbinnen houdt mij tegen om dat te doen waar ik eerder zo van genoot. Dan heb ik het idee dat ik het niet ‘mag’ doen of lezen van God. Dit maakt dat ik mij enorm down en ook wel depressief voel, omdat ik sterk het idee heb dat ik niks meer mag van God.
Dit maakt mij helemaal gek in mijn gedachten. Ik merk dat ik er ook echt dag en nacht mee bezig ben en dat het al mijn gedachten en keuzes beïnvloedt. Dit maakt dat ik niet meer kan genieten van het leven en soms ook denk: was het maar voorbij. Ik weet niet wat ik hiermee aan moet. Kan het zijn dat God dit echt van mij vraagt, of kan het eerder iets zijn van een psychose of godsdienstwaanzin?
Ik hoop dat u mij verder kunt helpen!
