Jim van Os is een herstelgerichte psychiater, hoogleraar psychiatrische epidemiologie en Voorzitter Divisie Hersenen, UMC Utrecht. Hij werkt op het raakvlak van ‘harde’ breinwetenschap, gezondheidszorgonderzoek, kunst en subjectieve ervaringen van mensen met ‘lived experience’ in de GGZ. Jim is ook familielid van mensen met psychosegevoeligheid.
Beste Jim,
Sinds een jaar weet ik dat ik een obsessief-compulsieve stoornis (OCD) heb. Momenteel heb ik vooral last van dwanggedachten. Ik gebruik clomipramine en heb therapie: exposure en responspreventie en ACT.
Ik merk dat ik me zorgen blijf maken over de prognose van OCD. Ik vind de informatie op internet zo tegenstrijdig en beangstigend.
Is OCD wel of geen chronische stoornis waar je de rest van je leven last van zult hebben?
Vriendelijk bedankt.
Beste C.,
Dank voor je vraag!
Voor alle mentale aandoeningen geldt hetzelfde met betrekking tot de prognose: het gaat er niet zozeer om dat de mentale verschijnselen waar je last van hebt ‘weg’ moeten zijn, maar meer dat je een staat moet vinden waarin de verschijnselen er weliswaar nog kunnen zijn, maar waarbij je er geen last meer van hebt. Het gaat er dus vooral om, om de relatie met de verschijnselen te verbeteren. Dwang en dingen als stemmen horen zijn klassiek: de mensen die een manier vinden om de relatie met de verschijnselen te verbeteren kunnen met hun leven gewoon verder.
Hoe doe je dat?
Wel, ACT is een goede manier. Het probleem van dwang is dat mensen het ervaren als groot, machtig en onoverwinnelijk. Daarmee wordt de relatie dus dat jij heel erg klein en onmachtig bent en de dwang groot en machtig. Je moet dus ruimte vinden in je hoofd om de dwang er te laten zijn, maar zonder dat je het zo belangrijk en vervelend vindt.
De meeste mensen kunnen dit – dus de prognose is daarmee best goed!
Greetz Jim
