Antwoord
Beste,
Bedankt voor je vraag!
Begrijpelijk die angst, alsof alles wat een beetje op neerslachtigheid lijkt je laat herinneren aan die periode. Alleen wekt angst, angst in de hand. Ik weet wel dat angst voor mij averechts werkte. Dat ik hem juist ging omarmen, als een ‘goede raadgever’ door het niet meer te zien als angst. Maar als een kans.
Waar ik vooral last van had was angst van m’n omgeving, die werd uiteindelijk de mijne.
Tegenwoordig probeer ik momenten van neerslachtigheid om te buigen, door te proberen mezelf in beweging te brengen. Als dit niet werkt, dan geef ik mezelf compleet over aan dit gevoel. Dat het oké is, en het ook weer voorbij gaat. Dat het misschien wel nuttig kan zijn, dat er blijkbaar iets is wat moet veranderen. Door zowel de lage en hoge momenten te zien als kansen, ook al is het zeker niet altijd comfortabel, krijg je een soort afstand. Je bént namelijk je gevoel niet, je hébt het.
Waar ben je precies bang voor? Is een terugval het ergste wat kan gebeuren? Hoe kijk je terug op die psychotische periode? De momenten van ontregeling zijn in mijn ogen juist een logisch gevolg. Men groeit nooit zonder pijn. Door te beseffen dat juist die extremen uiteindelijk voor harmonie kunnen zorgen, maakte ik het voor mezelf draaglijker. Blijven expressie geven, en het mezelf niet kwalijk nemen als het niet lukt. De kleine successen vieren. En voelen dat waar ik heen ga, de kant is waar ik op hoor te gaan.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt!
Als je nog vragen hebt dan hoor ik ze!
Warme groet,
Tim
Deze vraag is gesteld door een man in de leeftijdscategorie 35-50
Beantwoord door: Tim Knoote op 2 november 2020