Mijn broer is 19 jaar geleden voor het eerst opgenomen nadat hij was doorgeslagen in een manische psychose na het gebruik van antidepressiva. Hij kreeg de diagnosen ‘schizoaffectieve stoornis’ en ‘autisme’.
Ondanks de medicatie, of door de medicatie, is het sinds die tijd alleen maar slechter gegaan. Hij is 20 keer opgenomen geweest.
De ggz-instelling wil hem geen psychologische hulp geven omdat hij nooit meer langer dan 6 weken zonder psychose is.
Klopt het dat het geen zin heeft om tijdens een psychose en tot 6 weken erna naast medicatie ook psychotherapie te geven?
Antwoord
Beste A.,
Mensen hoeven niet zonder psychotische klachten te zijn om te kunnen profiteren van psychologische behandeling. Bij cognitieve gedragstherapie bij psychose vormt de therapeut samen met de cliënt een onderzoeksteam om er samen achter te komen wat er precies aan de hand is bij klachten als achterdocht, stemmen horen, en andere zaken waar de cliënt zelf last van heeft. Zeker in het begin stelt de therapeut zich bescheiden en belangstellend op en leeft zich in. Want meestal hebben mensen met psychose al vaak gehoord dat het niet klopt wat ze denken en dat frustreert hen meer dan dat ze iemand gaan vertrouwen.
Juist door goed aan te sluiten bij de belevingswereld van de cliënt zodat deze zich serieus genomen voelt, kan er enige ruimte ontstaan om bepaalde opvattingen of ervaringen te gaan onderzoeken en te komen tot een andere betekenisgeving/oplossing.
Ongeveer bij een derde deel van de cliënten heeft deze behandeling succes. Dat hoeft niet te betekenen dat alle klachten of bijzondere overtuigingen weg zijn, maar dat iemand er bijvoorbeeld veel minder mee bezig is en daardoor ook minder conflicten en stress heeft. Bij een manische psychose kan iemand zo sterk overtuigd zijn van zijn eigen zienswijze en zich daar ook goed bij voelen, dat het extra lastig kan zijn om iemand toch te motiveren voor behandeling. Maar niet geschoten is altijd mis zou ik denken.
Wat verdrietig voor u dat u uw broer alleen maar achteruit ziet gaan, en begrijpelijk dat u blijft zoeken naar manieren die hem bij herstel kunnen ondersteunen.
Ik hoop dat u met deze informatie geholpen bent en daarover met hem en zijn behandelaren in gesprek kunt gaan. Als dat niet loopt zoals u graag zou willen, kunt u ook eens vragen naar de familie-ervaringsdeskundige om mee te denken met u en mogelijk te bemiddelen.
Met vriendelijke groet,
Clara Koek
Beantwoord door: Clara Koek op 14 april 2024