Ik heb negen jaar een relatie en we wonen apart van elkaar. Hij heeft sinds 1,5 jaar eindelijk verteld dat hij schizofreen is. Vandaar is het ook bergafwaarts gegaan met hem en ook met de relatie.
Hij heeft me drie jaar lang verteld wat ik verkeerd doe in de relatie. Mijn moeder is vier jaar geleden overleden en zorg ook voor mijn vader die wel in zijn eigen huis woont. Ik ben altijd van 9 tot 19.00 weg i.v.m. werk en verzorging. Dat was nooit een probleem tot 1,5 jaar terug. Hij kwam niet meer ’s avonds en vindt dat ik maar naar zijn te kleine woning moet komen. Hij werkt niet en heeft verder geen verantwoordelijkheid voor mensen .
Nu heeft hij afgelopen kerst besloten om terug te gaan naar zijn geboortestad 220 km hier vandaan, zonder overleg, niets alleen medegedeeld. Ik moet dat niet zo zwaar nemen, hij komt in het weekend wel naar hier. Nu kan ik dat helemaal niet accepteren. Als hij in het verleden een psychose kreeg ging hij naar huis vijf min hier vandaan.
Ik ben het contact ook aan het laten doodbloeden, ik heb hem de sleutel laten inleveren. Ik heb nu vijf dagen geen reactie meer gegeven en begin me weer vitaal en vrolijk te voelen ik krijg weer zin om dingen te ondernemen en voel me zo bevrijd, en dan voel ik me zo schuldig. Ja, ik voel me vrij, maar de last van de zorgen is sterk aanwezig. Tot zes maanden terug dacht ik dat we samen oud zouden worden en ja ik hou of hield heel veel van hem. Nu is het gewoon fijn dat er geen energie van me gevreten wordt, dus weet mijn gevoel tegen over hem niet duidelijk.
De vraag is kan ik hem laten gaan zonder dat de zorgen die ik maak over hem straks werkelijkheid worden? Zonder dat ik verneem dat hij zich van het leven heeft beroofd?
