Veel gezochte termen

De PsychoseNet Kennisbank

Beantwoord door

Auteur

expert avatar

Timo van Kempen heeft ruim 30 jaar werkervaring in de GGZ als verpleegkundige, sociotherapeut en runningtherapeut. Ook werkt hij als Logotherapeut en Geestelijk Verzorger. Zijn expertisen bij PsychoseNet zijn vragen over zingeving, levensbeschouwing, spiritualiteit en religie.

Heb je tips hoe ik om kan gaan met mijn angsten en lage zelfbeeld?

Vraag

Beste Timo,

Ik ben er onlangs achter gekomen dat mijn lage zelfbeeld alles te maken heeft met het feit dat ik enkele maanden na mijn geboorte afgestaan ben voor buitenlandse adoptie. Ik ben geboren in Zuid-Korea en door lieve, goede Nederlandse ouders geadopteerd toen ik 6 maanden oud was.

In mijn jeugd en met name mijn puberteit/adolescentie had ik duidelijk een hechtingsstoornis. Ik had veel woede-aanvallen en was ontzettend jaloers op een vriendinnetje en ik was behoorlijk onzeker. Ik deed heel erg mijn best zodat iedereen mij aardig vond. Op de basisschool lukte dat, maar vanaf de middelbare school kreeg ik steeds meer problemen met mijn identiteit en voelde ik me vaker alleen. Gelukkig had ik altijd wel twee vriendinnen.

In mijn adolescentie, met het op kamers gaan, ging het helemaal mis. Sociaal en emotioneel functioneerde ik als een 14-jarige en ik vereenzaamde en kreeg een dissociatieve stoornis. Vervolgens twee jaar opgenomen geweest maar het onderwerp van adoptie werd nooit besproken.

Pas nu (inmiddels midden veertig) ben ik me bewust van de invloed van de adoptie. Dat ik ben afgestaan door mijn echte ouders doet mij eigenlijk onnoemelijk veel verdriet. Hierdoor heb ik verlatingsangst ontwikkeld. Ik heb soms een soort achterdocht naar vreemden ontwikkeld. Ik denk al haast mijn hele leven als ik met vreemden ben: wat denken ze van mij?, vinden ze mij aardig?….

Ik heb nu twee hele dierbare vriendinnen met wie ik ook over dit soort dingen kan praten. Ook met mijn ouders heb ik een hele goede band. Ik functioneer redelijk goed, heb een sociaal netwerk, hobby’s en vrijwilligerswerk.

Die angsten, onzekerheid en verdriet over mezelf, dat ik niet zo de moeite waard ben, komen doordat ik door mijn biologische ouders ben afgestaan. Dat voel en weet ik. Ze zorgen ervoor dat ik zo’n drie keer per week in de problemen kom met mezelf. Iedereen om me heen zegt dat dat zo zonde is, dat ik die gedachten die dat veroorzaken niet moet toelaten of tegenspreken. Ik ben heel blij dat iedereen dat zegt en ik geloof dat het waar is. Maar er zit een mechanisme in mijzelf dat doemdenkt, angstig en extreem kritisch is.

Heb jij nog tips hoe ik hier het beste mee om kan gaan?

Bedankt en hartelijke groeten.

Antwoord

Beste J.,

Wat bijzonder dat je je verhaal zo zorgvuldig en integer opschrijft. Je zelfanalyse en -reflectie zijn, vind ik, indrukwekkend. Het is duidelijk dat je goed zicht hebt over de sporen die zijn getrokken in je ontwikkeling doordat je bent afgestaan indertijd door je biologische ouders.

Als de negatieve gevoelens en gedachten over jezelf (en misschien op momenten ook over anderen) onlosmakelijk zijn verbonden met de manier waarop je jezelf ervaart, kan het nodig zijn om hulp te vragen van bijvoorbeeld een therapeut die Acceptance and Commitment Therapy aanbiedt. Je kunt dan samen op zoek gaan naar verandering van de manier waarop je jezelf ervaart en over jezelf denkt.

In spirituele zin draag je de gevolgen ervan dat je in je jeugd bent losgeraakt van je biologische ouders en (Zuid-Koreaanse) roots. Spiritueel gezien is de vraag niet zozeer hoe dit je identiteit en psyche heeft beïnvloed, maar is de vraag: waardoor heb je desondanks verbinding met anderen kunnen maken in je leven?

Daarmee is je verleden niet veranderd. Wel kun je bezien of er ergens een opening bestaat om ondanks je verleden en de manier waarop je jezelf ervaart, na te gaan wat er voor jou het meest toe doet in het dagelijks leven. En hoe je dit invulling kunt geven.

Je onderzoekt zo wat je hart aan je vraagt om te realiseren. Het is hierbij belangrijk om je eigen overtuigingen over de reden dat je ouders je afstonden of je eigen minderwaardigheid te laten voor wat ze zijn, en te kijken wat het leven desondanks voor jou in petto heeft.

Zoals de twee hele goede vriendinnen, de goede band met je Nederlandse ouders en het sociale netwerk waarin je hobby’s hebt, vrijwilligerswerk doet en, zoals je zegt, redelijk goed functioneert. Zo te lezen lukt het je goed verbinding te maken met anderen. Heb je voor jezelf duidelijk wat de motor is die deze verbindingen in stand houdt?

Een van de spirituele gegevenheden is dat er een band is tussen ouders en kinderen die niet alleen lichamelijk en psychologisch is. Door de adoptie is jou zeker iets aangedaan. Tegelijk is de vraag of er niettemin nog iets van de spirituele band in tact is of hersteld kan worden. Alleen jij weet het antwoord hierop.

Als dit niet het geval is kan het helpen de spirituele band met je ouders symbolisch te verbreken. Als je toch nog een verbinding ervaart, kan het helpen je ouders ondanks hetgeen er gebeurd is in het licht te plaatsen. Zowel de band verbreken als je ouders in het licht plaatsen kun je doen door visualisatie. Je kunt daar begeleiding bij vragen van een complementair therapeut(e).

Zo kun je in liefde de spirituele band laten gaan of bevestigen. Dit kan rust geven in de energie die je innerlijk hebt ontwikkeld naar jezelf toe, en het kan negatieve gevoelens en gedachten verminderen.

Een belangrijke vraag is wat behalve de negatieve gevolgen van de adoptie, de positieve gevolgen zijn… wat er aan jou geschonken is door het leven. Mogelijk zijn dat de mensen in je nabijheid met wie je je in liefde verbonden weet.

Ik hoop dat het je lukt zacht te zijn in je oordeel over jezelf en anderen.

Veel wijsheid, volharding en succes wens ik je daarmee.

Hartelijke groet van Timo

Deze vraag is gesteld door een vrouw in de leeftijdscategorie 35-50
Beantwoord door: Timo van Kempen op 26 november 2022

Gerelateerd

Meer over

angst
Angst en Dwang
Spiritualiteit

Lees ook