Beste Timo,
Ik ben er onlangs achter gekomen dat mijn lage zelfbeeld alles te maken heeft met het feit dat ik enkele maanden na mijn geboorte afgestaan ben voor buitenlandse adoptie. Ik ben geboren in Zuid-Korea en door lieve, goede Nederlandse ouders geadopteerd toen ik 6 maanden oud was.
In mijn jeugd en met name mijn puberteit/adolescentie had ik duidelijk een hechtingsstoornis. Ik had veel woede-aanvallen en was ontzettend jaloers op een vriendinnetje en ik was behoorlijk onzeker. Ik deed heel erg mijn best zodat iedereen mij aardig vond. Op de basisschool lukte dat, maar vanaf de middelbare school kreeg ik steeds meer problemen met mijn identiteit en voelde ik me vaker alleen. Gelukkig had ik altijd wel twee vriendinnen.
In mijn adolescentie, met het op kamers gaan, ging het helemaal mis. Sociaal en emotioneel functioneerde ik als een 14-jarige en ik vereenzaamde en kreeg een dissociatieve stoornis. Vervolgens twee jaar opgenomen geweest maar het onderwerp van adoptie werd nooit besproken.
Pas nu (inmiddels midden veertig) ben ik me bewust van de invloed van de adoptie. Dat ik ben afgestaan door mijn echte ouders doet mij eigenlijk onnoemelijk veel verdriet. Hierdoor heb ik verlatingsangst ontwikkeld. Ik heb soms een soort achterdocht naar vreemden ontwikkeld. Ik denk al haast mijn hele leven als ik met vreemden ben: wat denken ze van mij?, vinden ze mij aardig?….
Ik heb nu twee hele dierbare vriendinnen met wie ik ook over dit soort dingen kan praten. Ook met mijn ouders heb ik een hele goede band. Ik functioneer redelijk goed, heb een sociaal netwerk, hobby’s en vrijwilligerswerk.
Die angsten, onzekerheid en verdriet over mezelf, dat ik niet zo de moeite waard ben, komen doordat ik door mijn biologische ouders ben afgestaan. Dat voel en weet ik. Ze zorgen ervoor dat ik zo’n drie keer per week in de problemen kom met mezelf. Iedereen om me heen zegt dat dat zo zonde is, dat ik die gedachten die dat veroorzaken niet moet toelaten of tegenspreken. Ik ben heel blij dat iedereen dat zegt en ik geloof dat het waar is. Maar er zit een mechanisme in mijzelf dat doemdenkt, angstig en extreem kritisch is.
Heb jij nog tips hoe ik hier het beste mee om kan gaan?
Bedankt en hartelijke groeten.