Waarom komt er zo weinig analyse en/of zelf-analyse aanbod in psychiatrie?
Na mijn opname kwam er vanalles eigenlijk naar boven. Ik ben beginnen te schrijven en nog eens schrijven (zoals ik je al eerder vertelde volgende website gemaakt (www.ervaringspyschose.be). Uit al wat ik toen opgeschreven heb, kan ik maar één ding concluderen er wordt veel te snel naar medicatie gegrepen zonder met de persoon te kijken welke patronen hij ontwikkeld heeft in zijn leven. Ik geef één voorbeeld: ik was 12 jaar en er werd gevraagd welk beroep ik zou willen doen. Naïef als ik was antwoordde ik “priester”. Het gevolg was dat wanneer ik een groepje jongeren in het dorp tegenkwam er werd geroept ‘Hé pastoor’. Dit zorgde ervoor dat ik na verloop van tijd wanneer ik nog maar een groepje jongeren zag zo snel mogelijk een andere straat in reed of trager reed. Volgens mij is dit een patroon, dat toch in het later ziekteproces (17 jaar) een rol heeft gespeeld.
Momenteel probeer ik bij getuigenissen met jongeren duidelijk te maken dat je geen zaken of gevoelens mag opkropen. Bovenstaand voorbeeld is één van de honderden voorbeelden, die ik heb. Voor getuigenissen bij volwassenen probeer ik een boek te maken om als extra ondersteuning mee te geven. Een belangrijk hoofdstuk gaat over het herstelproces door zelf-analyse.
Ik geloof sterk in een gelaagdheid. Op een gegeven moment geeft het lichaam aan, het vraagt teveel om de opgebouwde spanningen de baas te kunnen en zet de deur wagenwijd open om de opgebouwde spanning los te laten en de psychose is daar.
De gelaagdheid zit hem in de patronen en spanningen, die je in je leven laag na laag opbouwt totdat……
