Dirk Corstens is psychiater en psychotherapeut en heeft veel ervaring met mensen die stemmen horen. Dirk is betrokken bij Peer Supported Open Dialogue Nederland (POD NL), een eerste echte stap richting werken met open dialogue in de praktijk.
Ruim 10 jaar geleden is mijn dochter begeleid gaan wonen. Ze kreeg andere medicatie, en na enkele weken heeft ze het contact met familie verbroken. Ze gaf wel aan dat ze door stemmen werd gestuurd.
Sinds enkele jaren verblijft ze altijd op haar kamer, ze heeft geen enkel contact en komt niet buiten. Er is ook geen dagbesteding. We zien geen mogelijkheid meer om deze verschrikkelijke situatie te doorbreken.
Hoe kan ik toch weer in contact komen met mijn dochter?
Veel hulpverleners gaan heel strikt om met de privacy-regels. Als uw dochter aangeeft dat de mensen die haar behandelaars/begeleiders zijn geen contact met de ouders mogen opnemen, dan hebben zij zich daaraan te houden. Als zij niet expliciet aangeeft dat ze dat verbiedt dan is er ruimte. Voor hulpverleners is er natuurlijk altijd ruimte.
Als je als hulpverlener doorlopend op de vingers wordt getikt over ‘privacy’ dan durf je dat gewoon niet aan. In mijn rol als psychiater heb ik dat grijs gebied wel opgezocht – het is een conflict van plichten: enerzijds de privacy respecteren en anderzijds het recht op informatie van familie respecteren. Dit grijs gebied probeerde ik altijd wel op te zoeken, tenzij er in het verleden sprake was van gedrag door de familie waardoor de persoon juist in de ggz terechtkwam (en dat komt helaas regelmatig voor). Dan gaat voor mij de privacy echt voor.
De meeste instellingen hebben tegenwoordig een familie-vertrouwenspersoon, die zou u kunnen raadplegen. U kunt overleggen met de leidinggevende van de instelling waar uw dochter verblijft. Wellicht is de vraag ‘waarom ze het contact uit de weg gaat’, de belangrijkste om te stellen.
Uiteindelijk heeft een volwassene natuurlijk het volste recht om zich af te zonderen en te kiezen met wie ze wel en niet omgaat. Ik kan me voorstellen dat uw vraag is of het wel een keuze is/was. Tegelijk is het aan ouders om die keus te respecteren. En dat geldt hetzelfde voor hulpverleners.
Succes en wie weet vindt u een opening.
