Hallo Clara,
In 2015 ben ik gestart met een traject in de ggz bij een psycholoog vanwege een depressie. Aanvankelijk hielp dat en heb ik dat traject afgesloten. Op langere termijn bleek het echter vooral symptoombestrijding geweest te zijn en verlangde ik naar herstel.
In 2019 ben ik een nieuw traject begonnen binnen de SGGZ bij een hele fijne vrijgevestigde persoonsgerichte psychotherapeut. Het duurde jaren voordat de therapeutische relatie was opgebouwd en ik me veilig genoeg voelde om naar diepere dingen te kijken. Helaas is zij onlangs gestopt met haar praktijk. Dit heeft ze ruim van te voren aangekondigd.
Het is een goed afrondend proces geweest, waarin ze erg beschikbaar was door onder andere langere sessies. Het was fijn dat er daardoor ruimte was om zoveel mogelijk door te werken binnen de therapeutische relatie die met zoveel moeite was opgebouwd. Ik merkte herstel in mijzelf, pril en klein, maar toch merkbaar. Tegelijkertijd was het afronden van iets wat zoveel voor mij was gaan betekenen en wat me ook zoveel hielp, heel zwaar. Ondertussen was ik op zoek naar een passende vervolgbehandelaar, wat erg moeizaam ging. Uiteindelijk heb ik een behandelaar gevonden waar ik het mee zie zitten. Ik was oorspronkelijk in therapie vanwege een chronische depressie en gaandeweg ontdekten mijn vorige psycholoog en ik dat er ook sprake was van hechtingsproblematiek en CPTSS.
Over ruim een week begin ik bij mijn nieuwe therapeut. Ik ben bang om het geleerde te verliezen, bang dat haar benadering minder goed aansluit, bang dat het weer jaren duurt voordat er een relatie is opgebouwd….
Wat is de ervaring van het ongewild wisselen van behandelaar midden in een traject? Wat kan ik verwachten?
Groeten,
E.
Antwoord
Beste E.,
Ik kan mij goed voorstellen dat het je onzeker maakt weer opnieuw met een andere therapeut te starten. Tegelijkertijd liggen er ook kansen denk ik.
Dat je veel emoties ervaart bij het loslaten van je vorige therapeut is overigens wel een teken dat er een vorm van hechting heeft plaatsgevonden en daarmee herstel in het onthecht zijn. Ik weet natuurlijk niet hoe de CPTSS en hechtingsproblematiek zich manifesteerde voordat je in therapie ging, maar vaak gaat het over niet goed kunnen voelen, niet goed je grenzen voelen en kunnen aangeven in sociale relaties, moeite met afstand/nabijheid, vertrouwen, en ook vaak ervaren dat lichaam en geest onvoldoende samenwerken. Het is een kwetsbaar proces om op dat gebied met een therapeut nieuwe ervaringen op te doen, corrigerende ervaringen, met als doel dat je zelfbeeld maar ook je kijk op anderen en de wereld om je heen verandert, positiever en hoopvoller wordt.
Uit wat je beschrijft leid ik af dat dit doel deels is bereikt maar je liever nog langer de tijd had gekregen dit je nog meer eigen te maken, je vertrouwd te voelen met deze veranderingen. Tegelijkertijd schuilt er ook een risico in zeer langdurige therapeutische relaties met één persoon, namelijk dat het herstel in de ogen van de cliënt teveel geassocieerd blijft met de aanwezigheid van deze persoon, en daarmee het proces van vertrouwen krijgen in eigen kracht en kunnen achterblijft.
Ik kom hiermee ook op mijn punt dat er ook kansen liggen in hoe de situatie nu voor jou is. Namelijk dat je het geleerde mee kan nemen naar de nieuwe therapeut en inbrengen in het contact. Ik ben er zelf niet zo bezorgd over dat je het geleerde kan kwijtraken, maar wat wel zou kunnen gebeuren is dat je hier en daar je grenzen en wensen zal moeten aangeven en wennen aan een heel ander mens tegenover je. En ja, het komt wel eens voor dat er onvoldoende match blijkt te zijn, en dan vraagt dit van jou de moed om dit bespreekbaar te maken indien je therapeut dit niet al heeft opgemerkt.
Mijn boodschap is vooral: vertrouw op je eigen herstelvermogen, de afgelopen jaren is in feite al een bewijs hiervoor! En natuurlijk raak je onzeker als je vertrouwde therapeut weliswaar zorgvuldig maar wel eenzijdig het contact stopt omdat ze haar praktijk stopt. Normale gevoelens die er mogen zijn, en zeker niet hoeven te betekenen dat je weer terug bij af bent of zult geraken.
Tip: het kan helpen om voor jezelf te formuleren, op te schrijven wat je de afgelopen jaren hebt geleerd over jezelf en anderen, en ook aan naasten te vragen wat zij hiervan hebben gemerkt. En/of in een dagboek ervaringen op te schrijven waarin je het geleerde hebt toegepast en trots kan zijn op jezelf. Dat heet een witboek in plaats van een zwartboek….
Ik wens je veel succes!
Hartelijke groet,
Clara Koek
Deze vraag is gesteld door een vrouw in de leeftijdscategorie 35-50
Beantwoord door: Clara Koek op 23 mei 2023
