Antwoord
Beste I.,
Bedankt voor uw vraag! Ik denk dat de mens in het algemeen gevoelig is, maar dat deze gevoeligheid vaak onderdrukt wordt. Afhankelijk van wat iemand meemaakt, komt de gevoeligheid tot uiting. Die (over)gevoeligheid kan resulteren in bepaalde diagnosen wanneer deze niet geïntegreerd wordt. Wanneer de pijn uit het verleden blijft zitten en patronen niet doorbroken worden. Dus ja, ik denk dat de psychiatrie en gevoeligheid hand in hand gaan, en dat de ‘normale mens’ hier buiten valt. Totdat deze ‘normale mens’ uiteindelijk, vroeg of laat, toch eens escaleert of in crisis terechtkomt.
De zin die u schrijft: “moeite mee dat ik erg snel gekwetst raak”, is een mooi uitgangspunt denk ik, voor meer vragen. Daar zit namelijk zoveel in.
Wat betekent dat gevoel van gekwetst zijn? Wat zit daaronder? En wat kenmerkt u als persoon? Waarom raken externe omstandigheden u zo en op wat voor manier dan?
Ik denk dat het allemaal terug te leiden is naar zelfliefde en acceptatie. Als de omgeving bepalend is voor een gevoel of dat iemand afhankelijk wordt van bevestiging, dan is er iets niet in harmonie. Ik denk dan: hoe is de relatie met uzelf? Wat wil dit allemaal zeggen?
Door met open, oordeelloze vragen dit gevoel uit te diepen denk ik dat patronen meer zichtbaar zullen worden, waardoor het gekwetste gevoel wellicht minder wordt. Wat is er gebeurd in uw leven? En welke situaties raken u zo? Willen ze wat zeggen of zijn het signalen dat er iets moet veranderen? Wat is het tegenovergestelde van gekwetst zijn? Is dat misschien uw diepste behoefte? En waar vindt u die dan weer?
Ik hoop dat u hier wat aan heeft, het zijn aardig wat vragen, misschien dat het uw perspectief kan verruimen en openen!
Als u nog wat wilt delen of vragen, hoor ik het graag!
Warme groet,
Tim Knoote
Ervaringsdeskundige
Deze vraag is gesteld door een vrouw in de leeftijdscategorie 65+
Beantwoord door: Tim Knoote op 5 maart 2021