Mijn uitwonende zoon van 23 heeft een jaar lang in een psychose gezeten. Hij is nu herstellende volgens de artsen.
Vanaf het begin is hij bij mij gekomen omdat hij zich niet goed voelde. Het ging snel bergafwaarts, is verschillende keren opgenomen geweest. Veel verschillende medicatie, na een depot op de IC beland.
Hij is zo getraumatiseerd dat hij geen contact meer wil met mij, want ik heb de hulpverlening ingeschakeld wat volgens hem niet nodig was geweest.
Ik heb zoveel verdriet en vraag mij af of dit goed kan komen.
Antwoord
Beste L.,
Wat een moeilijke en verdrietige situatie! U heeft getracht hem zo goed mogelijk te helpen en helaas heeft hij kennelijk de conclusie getrokken dat u medeverantwoordelijk bent voor alle narigheid die hem is overkomen.
U bent niet de enige ouder die dit meemaakt met een volwassen kind met psychosegevoeligheid. Ik lees dat hij een gedwongen zorg heeft gehad, steeds andere medicatie en na een depot op de IC is beland.
Heeft hij op dit moment nog ggz-hulp, hetzij op vrijwillige basis hetzij in een gedwongen kader? Als dat zo is hoop ik dat zijn hulpverleners contact met u houden. Het kan ingewikkeld zijn als uw zoon zelf geen contact wil met u of ook niet wil dat zijn hulpverleners contact met u hebben. Ik maak die situatie ook mee in de praktijk als hulpverlener, maar probeer als het even kan een lijntje met familie te houden. Bijvoorbeeld door uit te leggen dat ik geen informatie kan geven maar wel kan luisteren. Want de situatie kan ook veranderen, verbeteren.
Toen ik zelf was opgenomen met psychose was er ook een periode dat ik geen contact wilde met mijn familie. De psychose kleurde mijn beleving, ik vertrouwde een aantal maanden niemand. Dat is later veranderd toen de psychose uitdoofde en ik ging verwerken wat er allemaal was gebeurd. Bij mij zijn er ook dingen flink misgegaan met medicatie, maar op zeker moment kon ik mijn ervaringen achter me laten en inzien dat mensen het goed met mij voorhebben gehad.
Ik kan niet voorspellen wat er in de toekomst nog mogelijk blijkt tussen u en uw zoon. Ik gun u wel steun in deze situatie en er blijft altijd reden voor hoop. Mogelijk kunt u terecht bij een familievertrouwenspersoon of een familie-ervaringsdeskundige? Veel ggz-instellingen hebben ze tegenwoordig in dienst en ze kunnen meedenken met u. Daarnaast kunt u ook terecht bij Ypsilon, vereniging van familie en naasten van mensen met psychosegevoeligheid. U komt daar ongetwijfeld mensen tegen die met een vergelijkbare situatie te maken hebben (gehad).
Tot slot hoop ik dat uw zoon hulp krijgt of zelf een manier vindt om zijn trauma’s te verwerken. Psychose, opname en (dwang)medicatie zijn veelal heftige ervaringen die bij een aantal mensen inderdaad tot traumagerelateerde klachten leiden. Daar zijn tegenwoordig wel goede behandelingen voor. Ik wens u veel sterkte!
Met vriendelijke groet,
Clara Koek
Deze vraag is gesteld door een vrouw in de leeftijdscategorie 50-65
Beantwoord door: Clara Koek op 14 december 2021
