François schrijft wekelijks over zijn leven met depressie. François schrijft in deze blog over maskers en negativiteit. “Iedereen loopt rond met een masker. Iedereen verbergt zijn haar pijn. Weten dat je gewoon bent, dat je niet persoonlijk hebt gefaald, dat je niet inferieur bent maar juist volkomen normaal”.
Het lijkt wel een samenzwering. Een complot. Iedereen houdt elkaar ermee voor de gek. Iedereen houdt zichzelf ermee voor de gek. En ik doe ook mee. De totale mensheid doet eraan mee. Het is het grootste geheim sinds eeuwen en iedereen houdt zijn en haar mond erover.
Iedereen loopt rond met een masker. Iedereen verbergt zijn haar pijn. Ik ben ok, jij bent ok. Kwetsbaar?, gekwetst?, ben je gek! Huilen is slap, zielig, niet hip en stoer. Het gaat goed, kijk naar mijn foto’s op Facebook! Iedereen liegt over zijn pijn en haar verdriet. En angst. En piekeren. En slapeloosheid. En verzwijgt enge, boze, negatieve, lelijke, wraakzuchtige, bange, gemene, giftige, slechte gedachten. Iedereen houdt zijn en haar ellende geheim. Met als gevolg dat iedereen denkt: alleen ik voel me kut. Alleen ik heb steeds weer nieuwe problemen. Wat is er mis met mijn leven? Wat is er toch mis met mij?
Maar als iedereen dat denkt en zijn of haar bek houdt, dan blijven we in die gekte, dan blijven we in die waanzin. Iedereen voelt zich vaak slecht en regelmatig superslecht en niemand die dat zegt.
Het leven is zo een poppenkast, het Theater van de Lach. Nou, noem het maar het Theater van de Traan
Het geheim van iedereen. We zijn allemaal kwetsbaar. Ik ook. Toen ik dit zo om me heen zag, besloot ik er een boekje over te schrijven. Vijftig manieren waarop ik mijn leven verpestte. Alle dingen die er verkeerd gingen in mijn leven. Ik publiceerde het eerst als columns in Psychologie Magazine. Als je dat doet, reageert je omgeving met: hee, wacht even, pas op, ga je dat echt allemaal aan iedereen vertellen? Maar later reageren mensen, oud jong, rijk arm, man vrouw, zwart wit, dik dun, al die mensen zeggen: wat herkenbaar! Ze bedoelen: ik ook. We zijn allemaal hetzelfde en lijken wat dit betreft op elkaar als 10-eurobiljetten. Onze pijn is hetzelfde. C.S. Lewis zegt in zijn boek Het probleem van het lijden: “Waarom zou ik je over mijn pijn vertellen? Het is dezelfde pijn die jij voelt”.
Iedereen voelt dit alles, depressievelingen helaas extreem
Zo erg dat ze barsten, dat ze hun mond niet meer kunnen houden. Hun tranen niet meer kunnen inhouden. Van hun hart geen moordkuil meer kunnen maken. Wat dat betreft kan de rest nog iets van ons leren.
Ik ben niet de eerste die dit ziet. Altijd overal hebben mensen hierover geschreven. Laat ik enkelen aan het woord laten.
Eckhart Tolle: “Het gevoel er is iets mis is met mij, is geen persoonlijk probleem van jou, maar een universeel menselijk gegeven, wij denken allemaal, zonder uitzondering: er is iets mis met mij”.
Het favoriete boek van mijn favoriete schrijver begint met mijn favoriete zin uit dat boek: “Het leven is moeilijk”. Scott Peck zei daar later over: “Ik schreef dat omdat ik de leugen wil bestrijden waarmee we dagelijks worden gebombardeerd: dat als we niet gelukkig zijn er iets mis is met ons”.
C.S. Lewis: “Niet krijgen – of erger nog, niet zijn – wat men wil is geen geneesbare ziekte, maar is de nor¬male toestand van een mens”.
Plato: “Wees open, vriendelijk en positief tegen iedereen. Iedereen leidt een lang en moeilijk gevecht”.
Timothy Miller zegt in zijn boek Willen wat we hebben (citaten bij elkaar gevoegd): “Iedereen is teleurgesteld. We maken allemaal fouten, zijn kwetsbaar en gaan allemaal dood. Ons leven is vaak gevuld met verdriet, pijn en vernederingen. Je hebt veel slechte dingen meegemaakt en er zullen er nog veel komen. Bittere, onomkeerbare verliezen, frustraties en teleurstellingen”.
Dr. Phil in Leer te leven: “Ik heb nog nooit iemand ontmoet wiens leven niet serieuze gebreken, problemen en uitdagingen kent”.
Bob Vansant in Depressie is geen ziekte: “Een leven zonder pijn, ontgoocheling, tegenslag en pech is onmogelijk”.
R.E.M. Everybody hurts.
Alain de Botton: “Een constante crisissituatie is normaal voor een mens”.
Larry Elder: “Hoe vriendelijk je ook bent, hoe hard je ook werkt, hoe een goed mens je ook bent, vroeg of laat zullen er slechte dingen gebeuren.”
George Orwell wilde geen biografie want: “Ieders leven is een serie nederlagen te vernederend en te schandelijk om te beschrijven”.
Scott Peck in A world waiting to be born: “De meeste mensen denken dat er in een geestelijk gezond leven geen crises zijn. Helemaal niet, geestelijk gezond is: hoe snel je iets met die crises doet”.
Degene die hier het beste over schrijft is Awee Prins: “(…) het werkelijke probleem is dat mensen voelen dat ze zwak en kwetsbaar zijn, dat ze angstig zijn, dat ze het leven moeilijk vinden, dat ze het leven soms niet aankunnen en denken dat anderen het wel aankunnen. Daarom gaan ze naar hun huisarts en vragen om antidepressiva. Om hun huilen beter in te kunnen houden”.
Jordan Peterson: “Ieders leven is een tragedie”.
Roger Walsh in Essential spirituality: “Zelfs de gelukkigste mensen ondervinden periodes van pijn en ziekte, teleurstellingen en wanhoop. We kennen allemaal angst en frustratie, verdriet en depressie”.
Elizabeth Lesser in Broken open: “Als we onze geheime zwakheden verbergen voor elkaar, dan denken twee mensen na een gesprek: Die heeft alles voor elkaar, alles gaat goed met zijn/haar relatie, kinderen, werk en financiën. Mijn relatie, kinderen, werk en financiën zijn één doffe ellende. Wat doe ik fout?”
Krishnamurti in Laat het verleden los: “Innerlijk zijn wij allemaal draaikolken van ellende en ondeugd en daarom schenkt het veel voldoening als men uiterlijk wordt gezien als een grote meneer”.
Psychiater Damiaan Denys: “We denken dat als we ons niet gelukkig voelen, er met ons iets niet in orde is. Terwijl het gewoon bij het leven hoort”.
Frederic Flach in Resilience: “Periodes dat we instorten zijn normaal”.
Psychiater Dirk de Wachter (Borderline times en De kunst van het ongelukkig zijn): “Dat het leven leuk moet zijn is een vergissing. Wij zijn ten diepste strompelende, gebrekkige wezens, maar dat past niet in de wereld van de maakbare mens.” En: “Verdriet is geen ziekte, verdriet is volstrekt normaal, maar er niet met elkaar over kunnen praten, dát maakt ziek, dan gaat de wond etteren.”
Al dit lijkt negatief, maar geeft troost
Oh, ik ben niet de enige?! Het geneest niet, maar maakt je minder eenzaam. En misschien geneest dat toch een beetje. Weten dat je gewoon bent, dat je niet persoonlijk hebt gefaald, dat je niet inferieur bent maar juist volkomen normaal.
Als je pijn ontkent, bagatelliseert of verbergt en dus het huis uit gooit, dan zal hij op je wachten. Je pijn is buiten op het trottoir push ups aan het doen. Als je je pijn niet erkent dan ben je onecht en heb je dus niet echt contact met je partner, kinderen en vrienden. Dat is als een homo die tegen zijn vrouw, kinderen en vrienden volhoudt dat-ie hetero is. Arme partner, kinderen en vrienden!
Maskers hebben geen intiem, echt contact
De stoere maskers die schreeuwen IK BEN GELUKKIG! hebben niet één probleem maar twee. Eerst zich ongelukkig voelen en daarna het probleem om het geheim te houden. Pijn op pijn.
Eén van de manieren om pijn te ontkennen is het proberen te verdoven = even niet te voelen door geld, status, roem, drank, drugs, alle afleidingen en verslavingen, enzovoort. (Zie mijn stuk Fobese op Joop)
Als iedereen hier eerlijk over zou zijn, zou de wereld dan beter of slechter zijn? Laten we niet wachten op anderen, laten we nu eerlijk zijn. Laat ik nu eerlijk zijn.
In mijn supportgroepje van de Depressie Vereniging zitten we zonder masker
Een masker is een wapen van een bangerd. Ontmasker jezelf, dat is ont-wapen-end. Maskers zijn identiek (saai, doods), het kwetsbare vlees eronder is uniek (boeiend, levendig). Pijn verbindt ons, het ontkennen/verbergen/verdoven van pijn scheidt ons en maakt ons nep, gesloten, oneerlijk, oppervlakkig, grauw, eentonig, ongelukkig en vooral eenzaam.
Ik kan hier een boekje over schrijven, maar deze tekst voldoet voorlopig.
Meer lezen over depressie?
Geef een reactie