Angèle Nederlof is op bezoek in de psychiatrische inrichting. In de gemeenschappelijke ruimte hangt haar moeder in haar vertrouwde stoel. Ze is nog steeds broodmager. Tegen haar gewoonte in begint haar moeder te praten.
Gisteren heeft een meisje zelfmoord gepleegd
‘Echt waar? Wat verschrikkelijk! Ken je haar?’
‘Ja, we aten wel eens een boterham samen.’
‘O’, floept spontaan mijn mond uit. ‘De vorige keer zei je dat er niemand naar je omkijkt.’
‘Ze was van jouw leeftijd.’
‘Wat sneu. Vind je het erg?’
Stilte. Ze staart afwezig voor zich uit.
Plots duikt ze naast haar stoel en grijpt haar handtas van de grond. Met een wild gebaar belandt hij op haar op schoot. Driftig rommelt ze door de troep en rukt een gedeukt pakje Marlboro tevoorschijn. Ongeduldig probeert ze haar sigaret aan te steken.
Snel draai ik opzij om de rookwolk te ontwijken. ‘Zullen we gaan wandelen?’
Ik heb zin om naar buiten te gaan. Weg van de bedrukte sfeer. Het idee dat gisteren vlakbij zelfmoord is gepleegd, grijpt me aan. Afschuwelijk!
Er gebeuren nare dingen in een psychiatrische inrichting. Voor patiënten kan dit niet gezond zijn. Hoe kun je nu beter worden in een depressieve omgeving? Ik vind het in en-in zielig dat ze dit moet meemaken
Het doet haar vast aan mijn broer denken
Binnen vijf minuten heeft mijn moeder haar jas en schoenen aangetrokken. Zo snel heb ik dat al die tijd nog niet meegemaakt. We zijn amper buiten als mijn moeder begint te praten.
‘Ik wil ook dood.’
Dit belooft een gezellige middag te worden.
‘Maar waarom dan? Je kunt toch beter worden?’
‘Ik ben ongelukkig. Ik wil hier weg.’
‘Ik wou dat ik je kon meenemen.’
’Doe dat,’ zegt ze somber.
Stilte.
‘Het lijkt me heerlijk om dood te zijn.’
‘Maar dan ben ik je kwijt.’
Ze haalt haar schouders op.
‘Er wacht toch niemand op me.’
‘Ik hoop echt dat je nog eens beter wordt.’
Stilte.
‘Ik kan maar beter dood zijn. Dan heeft niemand last van me. Ik wil niet meer. Niemand houdt van mij.’
‘Jawel, wij houden van je.’
‘Jullie komen bijna nooit op bezoek.’
‘Dat is niet waar. Wij komen toch een paar keer per week?’
‘Jullie laten mij hier zitten.’
‘Je weet best dat je niet bij ons kunt wonen.’
Stilte.
‘Wat fijn dat het bos dichtbij is. Het zijn maar een paar bomen, maar het lijkt toch lekker groen,’ probeer ik.
‘Zelfmoord is toch een oplossing.’
Ik zucht diep. Driftig schop ik door de gekleurde herfstbladeren.
Het liefst schud ik haar door elkaar
‘Weet je,’ roep ik feller dan ik wil, ‘pleeg dan maar zelfmoord! Doe het maar! Doe het maar!’
De droge bladeren kraken onder mijn schoenen. Mijn moeder kijkt mij stomverbaasd aan. We zwijgen totdat we afscheid nemen.
‘Dag, tot woensdag.’
Ze scant mij van top tot teen en murmelt: ‘Kom je dan weer?’
‘Ja, natuurlijk.’
Voor het eerst in maanden kijkt ze me lang na.
Angèle Nederlof is sinds eind jaren ‘80 een succesvolle Gestalt- en relatietherapeut. Ruim 30 jaar luisterde ze naar de levens van anderen en schreef een boek over haar ervaringen als KOPP– kind.
Angèle is de auteur van het boek Mijn halve moeder –
Leven met een psychiatrische ouder. Een fascinerend boek over veerkracht, doorzetten en nooit opgeven.
Fotocredits: Archief auteur
Meer lezen over
- De gevoeligheid van terminologie; zelfmoord vs zelfdoding
- Zelfdoding en nabestaanden – verbinding is belangrijk
- Suïcidale gevoelens en het medicijngebruik bevragen – Peter Groot
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Verder lezen over goede zorg en GGZ?
Onderstaande boeken zijn geschreven door hoogleraar Jim van Os. In deze eerlijke boeken lees je meer over psychose, trauma, de nieuwe GGZ, herstel en veel meer.
Geef een reactie