Marieke stoort zich aan het perspectief van een psychiater. Altijd maar die focus op medicatie. Ze pleit er dan ook voor dat een psychiater tijdens een intake met aandacht luistert in plaats van die belangrijke stap gemakshalve maar over te slaan. Inclusief het benutten van de zelfkennis van de hulpvrager.
De ballotage, lees: intake, is al even bezig wanneer het onderwerp wantrouwen op tafel komt. Met pijn en moeite stip ik enkele pijnpunten uit het verleden aan die stevig aan mijn vertrouwen hebben geknaagd. ‘Ik zie dat je erg weinig antipsychoticum slikt,’ zegt de psychiater. Dat klopt. De bijwerkingen maken dat ik de handen niet echt op elkaar krijg voor de pilletjes. De psychiater begint aan een opsomming van mogelijke andere middelen. Mijn wantrouwen mag niet klakkeloos worden ingedeeld bij de dopaminekwesties, dus breng ik het gesprek terug op vroeger. De discussie die zich ontspint maakt dat mijn bloed een kookpunt bereikt en ik voel hoe de hoop op gehoord worden verdampt. Hoe jammer is het dat deze intake ontaardt in een welles-nietes en niet een constructieve mix van twee waarheden kan zijn?
Hoewel ik de confronterende mening van de psychiater soms best graag afschiet, gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat hij een punt heeft
Hier en daar schiet mijn wantrouwen onbeheersbaar door naar licht bezijden de realiteit en medicatie helpt me tot een werkbaar evenwicht te komen. De ervaring leert echter ook dat het vinden van die balans inhoudt: behandeling compleet. Eerdere pogingen om in gesprekken met behandelaars een kritische noot te kraken betekende een doodlopende weg inslaan. Zo heb ik vaak gehoord dat ik een winning team niet moet willen change-en. Allemaal goed en wel, maar ik wil niet aan de zijlijn staan om te kijken hoe een spelersgroep van tabletten de wedstrijd van mijn leven speelt.
Het is, om het jeukend te zeggen, nogal een dingetje
Wanneer je als kind de wereld instapt zonder rugdekking van een basisvertrouwen dat normaliter en idealiter met de paplepel wordt ingegoten. De louter goede karakters die mij op de wereld zetten, worstelden zelf te veel met hun levens om mij een stevig fundament te kunnen verschaffen. Nadat een van hen al jong het leven liet, was de chaos totaal. Waar ‘vertrouwen’ uit mijn woordenboek verdween, veroverde ‘wantrouwen’ een prominente plek. Mijn verblijf in diepe dalen vol excessen is niet alleen een neurotransmitterverhaal, maar heeft zeker ook een oorsprong in het verleden. Een behandelaar die hier volledig aan voorbij gaat, scoort geen punten bij argwanende naturen als mijzelf.
Terug naar de psychiater die mijn ergernis wekte door om de haverklap de woorden never change a winning team in de mond te nemen
Zijn oneliner komt uit de sportwereld en is eigenlijk best bruikbaar: behandelen is teamsport bedrijven. Omdat de behandeling in de eerste plaats mijn strijd is, verdien ik een basisplaats met inspraak in de te voeren strategie. Mij opstellen is een gouden greep, omdat het mij het essentiële vertrouwen schenkt waarmee ik me op de behandelaar kan verlaten. Oké, toegegeven, ik ben niet de gedroomde aanvoerder. Die rol moet ik afstaan aan een stabiele prof die het vermogen heeft een ongeleid projectiel in een minder onbesuisde baan te leiden. Een psycholoog of psychiater die kan corrigeren en motiveren waar nodig.
Het recept voor het beste is simpel: meng verschillende werelden
Met de kunde en ervaring van een behandelaar en de zelfkennis van een hulpvrager heb je de ingrediënten in huis om een verfijnde melange van meerdere waarheden te creëren. Een opbouwend mengsel dat rechtstreeks op weg kan naar het ultieme doel: winst.
Marieke heeft geen veilige jeugd gehad. Ook al ziet ze in dat dat geen bewuste keuze was van haar ouders: zij moet levenslang dealen met de consequenties daarvan.
Meer informatie:
Geef een reactie