‘Een psychose zet je wereld op zijn kop als het al niet goed met je gaat’ vertelt John Jongejan. ‘Mijn eerste psychose brak door toen ik liefdesverdriet had en ik niet wist hoe ik verder moest gaan. Ik isoleerde mij maar ook de omgeving isoleerde zich van mij’.
De verpleging en psychiater op mijn eerste dag op de afdeling isoleerden mij letterlijk en ik werd wakker in een cel. Dit was heel moeilijk voor mij en gaf een litteken wat niet meer weggaat. Natuurlijk waren er ook veel goede momenten en ik leerde rust, regelmaat en reinheid van de mensen om me heen.
Dat opgesloten zitten binnen en buiten de separeercel maakte me wel achterdochtig
Was ik opgesloten omdat ik iets ergs had gedaan? Ik ging alle situaties na en haalde van alles in mijn hoofd. Ook dit was moeilijk voor mij.
Nu werk ik als ervaringsdeskundige binnen een ambulant team van de GGZ. Het team is ervoor om te voorkomen dat mensen een terugval krijgen en daardoor opgenomen moeten worden. Die opnames proberen wij te vermijden en iemand zo veel als mogelijk thuis te begeleiden en te behandelen. Als iemand toch psychotisch wordt kan de zorg opgeschaald worden zodat iemand in zijn eigen huis kan herstellen. Dit is een groot goed.
Als de burger zelf aangeeft het niet te redden, kijken we naar andere passende zorg zoals dagbehandeling of een opname
Leven met de aandoening kun je leren. Dat is niet gemakkelijk en zeker een uitdaging. Immers, je moet stigma’s doorbreken en het komt aan om zelfredzaamheid en empowerment te voelen. Eigenwijsheid en lef kan je ver brengen om niet bij de pakken neer te zitten na de zoveelste psychose. Want je moet knokken voor je plek in de maatschappij.
Misschien kun je leren van anderen in lotgenotengroepen of herstelacademies. Het delen van ervaringen onder elkaar met allerlei mensen die dezelfde aandoening hebben kan je redden en inzicht geven hoe het goed aan te pakken wat je wil bereiken. Iemand zei vandaag tegen mij: kreeg je ook boodschappen door in je psychose? Die je deden beseffen dat er meer is tussen hemel en aarde? Dat er een laag is die mensen zonder psychose nooit zullen kennen? Het was een mooie vraag die ik bevestigend beantwoordde.
Het doormaken van psychoses heeft me een completer beeld gegeven van de realiteit
Ik besef dat er nog zo veel niet te verklaren valt in het leven, zoals het hebben van een psychose. Het geeft veel verdriet maar ook geluk op de meest intense manier: dat heb ik voor het eerst ervaren in een psychose. Moet je daarom mensen opsluiten wanneer ze grote emoties hebben of als ze denken dat de zon alleen voor hen schijnt? Net als veel mensen met een psychose heb ik geen strafblad en was ik niet agressief in mijn psychose, laat staan op een psychiatrische afdeling van een ziekenhuis. Als ze toen anders met mij waren omgegaan had ik veel eerder een begin gemaakt aan mijn acceptatieproces en zelfaanvaarding.
Dat besef dat ik niet goed behandeld ben heeft me jaren gekost en me weggeduwd van mijn herstel. Maar nu omarm ik mijn psychose.
John Jongejan is ervaringsdeskundige FACT GGz Breburg.
Deze blog kwam tot stand in samenwerking met Netwerk Vroege Psychose en Phrenos
Meer lezen over psychosegevoeligheid?
Geef een reactie