Miems is opgenomen geweest en heeft een tweede blog geschreven over deze tijd in de GGZ . Ze beschrijft hoe ze na jaren loskomt van haar trauma en wat deze persoonlijke groei haar allemaal oplevert.
Maastricht 3 oktober. Het is nog stil op de afdeling, we moeten allemaal nog wakker worden. Ik ben in de afgelopen tien jaar drie keer opgenomen geweest en iedere keer verwonder ik me erover hoe goed ik er iedere keer weer uitkom.
Het is de juiste plek om de storm te laten uitrazen die binnen in me zit
Dit keer is de storm hevig geweest, een orkaan haast. Maar nu is hij afgezwakt tot windkracht vijf à zes. Het wordt dus tijd om naar buiten te treden en de schade te onderzoeken. En dan natuurlijk weer opnieuw gaan opbouwen. Want dat kan en mag! Je mag altijd opnieuw beginnen…
Ik ben dankbaar voor de keren dat ik opgenomen ben geweest. Voor de mogelijkheden die me zijn aangereikt en waarmee ik de storm heb kunnen uitzitten, veilig en wel. Want laten we eerlijk wezen, tegen een storm valt niet te vechten en toch probeer ik juist dat. Altijd!
Vechten is me aangeleerd, niet door mijn vader maar dankzij mijn vader heb ik vechten moeten leren. Als ik vroeger niet had gevochten (en dat kan dus blijkbaar op vele manieren) stond ik niet waar ik nu sta.
Een sinistere grap: zonder mijn vader stond ik hier niet op deze manier….Mijn overlevingsmechanismen hebben uitstekend werk verricht. Het is nu wel tijd om deze mechanismen op te gaan bergen. Ze mogen uitrusten.
Het gevaar is geweken
Ik heb al drie nachten goed geslapen. En de laatste nacht zelfs lang. De ruimte die dat in mijzelf geeft is zo ongelofelijk groot. Als ik het vergelijk met vorige weken. Door de gesprekken vandaag is die ruimte positief benut en voel ik me steviger worden en meer ontspannen want de innerlijke ruimte die ontstaat vul ik in op een goede manier.
Mijn innerlijke ruimte laat zich niet meer benutten door mijn zwarte stuk. Daar, zo is het!
Bij de creatieve therapie ontdekte ik dat ik mezelf wilde uitbeelden, mijn persoonlijkheid, mijn persoontje. En dat vervulde zich niet met afkeer maar met blijdschap dat te mogen doen.
Dat ik een gebruiksvoorwerp was voor mijn beide ouders dat is niet meer terug te draaien. Maar in het hier en nu is dat niet zo en kan ik zijn en worden wie ik wil. Welk een grote kans. Maar ook wat een valkuil. Zonder referentiekader wordt dat heel lastig maar sinds vandaag voel ik dat ik dat wel aankan met een beetje hulp.
Niet direct nu, niet over een dag, week ,maand maar komen ga ik er wel. Ik zie dat in ieder geval weer. Ik ben niet voor niets opgenomen geweest.
Zachtheid en compassie. Woorden die inspireren en die o zo belangrijk zijn
Mijn lichaam is moe, goed moe. Ik ben een gevecht aangegaan en ik heb overwonnen! Maar och, dat arme lichaam van me. Dat moet nu toch echt herstellen, de wonden gelikt. Ook hier komen de woorden compassie en zachtheid naar boven.
Niet geïrriteerd reageren als mijn oog vervelend doet of als ik ’s avonds spierpijn heb van de myopathie. Maar juist met mededogen kijken naar dat lichaam dat me al die jaren heeft gedragen en alles heeft doorstaan met onvoorstelbare kracht. Wat bof ik eigenlijk…
De komende tijd is het belangrijk voor me om goed te zorgen voor dat lichaam van mij
Aardig zijn en tijd nemen voor rust en lichte bewegingen. Me omhullen met zachtheid en warmte. De fysiotherapeut maakte daar vandaag al een goed begin mee, samen met mij. Ik kon de aanrakingen verdragen en me laten omringen met olie. Mijn lichaam is van de rem af .
Het is een strijd geweest hoor. Maar nu ik weet welke rol mijn moeder in mijn hel van een jeugd heeft gespeeld is er vreemd genoeg rust. Het geheim is open en klaar. Erger dan dit kan en gaat het niet worden. Dit is het! Wat een openbaring.
Nu ik verder kan, lukt het me wellicht nog beter om in de rol van moeder dichter bij mijn kinderen te komen
Ik doe het eigenlijk niet eens slecht, ik doe het in elk geval beter dan mijn moeder!
De waarom-vraag is er zeker nog en die zal ik ook altijd behouden. Ik denk dat ik mijn energie daar niet meer in wil stoppen. Mijn energielevel is al lager dan een ‘normaal’ iemand en ik wil juist die energie inzetten voor een hoopvol en goed leven. Samen met mijn gezin.
Vanmorgen ben ik weer in dat veilige plekje geweest: thuis! De kleur, de geur, de zachtheid! Hoe is het mogelijk dat ik me daar niet veilig genoeg heb kunnen voelen? Of anders gesteld: ik wilde mijn veilige plek niet bevuilen door deze ballast.
Ik denk dat het laatste de waarheid omvat.
Deze crisis was te groot en te gevaarlijk om het thuis bij mijn gezin door te maken
Mijn huis, mijn thuis en mijn gezin zullen te allen tijde veilig zijn. Datgene wat ik jarenlang heb ontbeerd is mijn grootste doel geworden. Veilig zijn, blijven en geven.
Miems
Miems (pseudoniem) is 43 jaar, gelukkig getrouwd met 2 heerlijke zonen. Ze heeft gecompliceerde PTSS met dissosiatieve klachten, een persoonlijkheidsstoornis en een spierziekte. Ze wil graag schrijven om iets positiefs met iets negatiefs te doen.
Meer lezen?
Geef een reactie