Tim Knoote blikt in deze blog terug op zijn eerste crisis waar hij was opgenomen in het buitenland.
“Wij weten het wel beter, toch?”
Precies vijf jaar geleden werd mijn leven compleet overhoop gegooid. November 2013 in Tamale, Ghana. Twintig jaar jong. Hier beleefde ik mijn eerste psychose, dat dit zo benoemd werd wist ik toen niet. Het was een openbaring, een explosie vol religieuze onverklaarbare aspecten.
Ik was de Messias met een missie: ‘Wereldvrede’
Ik had toegang tot alwetende kennis om een nieuwe religie te starten. Mijn overtuigingen deelde ik met Ghanezen en mijn Nederlandse klasgenoten, die hier compleet verschillend op reageerde. De Ghanezen vol interesse en verwondering. Mijn klasgenoten vol vraagtekens en ongeloof. Logisch want ik was abrupt veranderd en de Ghanezen kenden mij voorheen niet.
Meer details over m’n eerste psychose zijn in dit artikel uit 2015 terug te lezen.
In Ghana werd ik in verschillende klinieken opgenomen en platgespoten. Het stukje mens in mij bleef echter bestaan, de verpleging was oprecht geïnteresseerd in wat ik te vertellen had.
Had deze blanke knul inderdaad iets goddelijks ervaren?
Ze voelden mijn puurheid en eerlijkheid, maar zagen ook dat ik worstelde. Toch werd ik gezien en serieus genomen. Ze leven daar met de dag en staan dichterbij ‘God’. Zo ‘raar’ waren mijn belevingen nog niet in hun ogen.
Ik kon me vrij bewegen door het hele (gelijkvloerse) ziekenhuis. Eén van de laatste nachten ben ik weggelopen, om te praten met het TV3 station. Het enige kanaal dat werkte op mijn tv. Wat een avontuur was dat. Was het een risico? Zeker. Had ik het willen missen? Absoluut niet. Meer details over dit avontuur volgen in een andere blog.
Deze vrijheid gaf me een gevoel van vertrouwen. Wat er met me aan de hand was wist ik niet, deed dat er op dat moment toe? Waarschijnlijk niet. Ik had ruimte nodig om te ventileren en die kreeg ik. Ik voelde me geliefd door het personeel en de bezoekers.
Terug naar Nederland wilde ik niet, omdat iets in mij wist wat me te wachten stond
Twee verplegers van SOS International escorteerden me naar Nederland. Het was een shock voor m’n geliefden om mij te zien, ‘een uitgemergeld gedrogeerd hoopje verwarring’. Daar was niets positiefs aan.
Ik werd direct van Schiphol naar het Erasmus MC gebracht. Linea recta in quarantaine. Want ja, zo is het protocol: “we willen zeker weten of je geen MRSA bacterie bij je draagt”. De ernst van mijn toestand werd benadrukt. Niet de woorden, maar de bezorgde blikken gingen door merg en been.
De openheid die ik Ghana had, had ik nog steeds. Alleen werd nu alles wat ik zei gekoppeld aan symptomen van een ziektebeeld. De oprechte menselijke interesse naar mij leek verdwenen. Het warme en hartelijke Ghanese systeem was verruild voor het kille Nederlandse.
Maar wij zijn toch meer ontwikkeld, wij weten toch meer?
‘Hoe meer je weet, hoe minder je weet’, denk ik zo. In de korte tijd dat ik in Ghana was, heb ik meer vrijheid en harmonie ervaren dan al m’n jaren in Nederland. Materialistisch gezien hebben wij meer, maar we zijn zo erg afgesloten van het mens zijn. En wat is nou echte rijkdom?
Elke keer als ik praatte voelde ik me nog meer onbegrepen. Al snel kreeg ik het systeem door om zo snel mogelijk ‘ontslagen’ te worden: meegaand en stabiel gedrag laten zien.
Ik hunkerde zo erg naar het dorpje in Ghana. De behoefte aan een nieuw bestaan, weg van mijn oude leven. Ik wist dat ik na dit alles nooit meer de ‘oude’ zou worden. Terwijl ik wel moest terugkeren naar mijn oude leven en mijn ‘vertrouwde’ omgeving. Probeer dan maar eens te integreren, dat gaat niet zonder slag of stoot, kan ik je vertellen.
“Zo dat moet wel heftig zijn geweest om daar in Afrika opgenomen te zijn, je was zeker wel blij toen je weer terug was?” Dit was vaak de eerste reactie van mensen. Het tegenovergestelde was waar, blijheid voelde ik toch niet meer. Men had gelijk een oordeel over Ghana, ik verweet ze niks.
We kunnen juist een voorbeeld nemen aan de Ghanese cultuur
Wat als ik terecht was gekomen bij een inheemse genezer? Iemand die mij door het ‘psychotische proces’ kon begeleiden en mij deze ‘gave’ kon leren controleren?
Ik had een veilige liefdevolle omgeving nodig waar ik m’n rust kon pakken. Waar elk woord en elke emotie er mag zijn, ongeacht de intensiteit hiervan. Een ruimte waar tijd en oordelen niet bestaan. Om geleidelijk aan weer met beide benen terug te keren op aarde.
Is zoiets haalbaar in ons huidige zorgsysteem?
Geef een reactie