Miems heeft een blog geschreven over opgenomen zijn in de GGZ. Tijdens deze opname maakt ze aan de hand van een creatief proces een innerlijke verandering mee die ze graag ten goede voortzet.
Het is vrijdag 28 september 2018 en waar sta ik nu? Ik ben op mijn veilige plek binnen Mondriaan, in Maastricht en alhoewel het niet de veilige plek is zoals thuis is het veilig genoeg. Zeker voor nu.
Ik heb vannacht beter geslapen dan alle nachten daarvoor
Het is nog wel onrustig geweest en ik heb mijn dromen en herinneringen wel gehad maar het leek alsof ik erbij stond en ernaar keek ipv het lijdend voorwerp te zijn. Ik voel erbarmen voor dat kleine meisje dat daar zo werd misbruikt. Zoveel pijn en verdriet, zoveel verdorvenheid en kwaad, zoveel stukgemaakte levens voor altijd.
Ik wil mijn leven niet langer meer stuk hebben. Ik wil zelf niet meer in stukjes uiteen vallen. Maar hoe doe ik dat dan? Hoe buig ik mijn vechtersmentaliteit en overlevingsmechanismen om? Hoe stop ik en kijk ik alleen maar? Wat kan ik tijdens het opgenomen zijn doen om hier aan werken?
Er is zoveel wat ik voel en het is haast onmogelijk het allemaal onder woorden te brengen
Zoveel!! Het overspoelt me keer op keer. Ik ben bezig met dat creatief uit te beelden maar god, wat is het heftig, moeilijk en toch ook verlichtend. Tegenstrijdigheden, tegenstellingen en daar tussen inzitten. Kiezen welke stap de volgende is.
Me kunnen overgeven en vandaar uit verder te kunnen, het is zo beangstigend allemaal. Ik heb vroeger geprobeerd om te blijven staan maar dan werd het allemaal veel erger, het geschreeuw en het slaan. En als ik me overgaf was het nog veel erger.
Het is vandaag vrijdag en wat nu? Verder met mijn creatief proces, want dat helpt zoals altijd! Gesprekken vandaag ook met een nieuw iemand, spannend allemaal.
Rusten is ook een goed idee: mijn accuutje een beetje opladen
Ik mis thuis maar zowel mijn partner als ik beseffen tot mijn grote verdriet dat ik zo niet naar huis kan gaan. Ik had de hoop dat ik op het volgend Zorgafstemmingsgesprek (ZAG) kon zeggen:“Hey, het gaat een stuk beter, we kunnen naar huis toe werken…”
Maar ik ben bang dat het niet gaat lukken, de dissociaties en zelfmoordgedachtes zijn er nog steeds en soms wel heel erg hevig, zo hevig dat ik ze nu niet wil delen.
Gisteren was duidelijk zo’n dag waarbij ik besef dat het goede beslissing is, het opgenomen zijn. Een dag waar ik thuis niet op te vangen was, omdat mijn jongens op de eerste plaats dienen te staan.
Mijn partner heeft gelijk en het doet hem zo’n pijn om het te zeggen. Want, zo zei hij: “Ik mis je, ik mis je in alles maar ik wil je in betere doen terug hebben.” En dat snap ik en ik wil er alles aan doen om dat te zijn.
Zaterdag 29 september. Mijn schilderij is af en alhoewel ik betere heb gemaakt is deze qua onderliggende betekenissen een groot iets. In het begin koos ik ervoor een boom uit te beelden. Een boom die met zijn ene been in de zomer stond en met de andere in de herfst.
Ook had de boom dorre blaadjes die eigenlijk moesten loslaten maar dat klaarblijkelijk niet konden doen
Wat een metafoor. Ik sta met mijn ene been in de dissociatie dan wel verleden maar ik sta ook in het hier en nu. Ik wil…moet zelfs dingen loslaten maar kan dat heel moeilijk.
En toch, die boom leeft en wordt kaal zoals we allemaal weten. Ik zal moeten loslaten anders is er geen wedergeboorte in de lente. Er is in feite geen keuze.
Om met beide benen in het hier en nu te staan en het verleden te laten is er enkel dit voor nodig: loslaten
Mijn schilderij ging een eigen leven leiden zoals schilderijen doen; het werd een ander beeld: Ik zie een hoofd. Een hoofd van binnenuit met strengen energie, vuile energie maar ook lichtpuntjes. Allemaal op weg naar dat ene kleine stukje.
Maar als ik het schilderij op de kop zet is het anders…Dan is het alsof ik net op tijd ben geweest en ik de stroom vuile energie naar buiten aan het duwen ben en dat het heel veel is en dat het het zich verspreidt voordat het naar boven weg wordt gestuurd.
Ik denk dat dat laatste klopt, het was bijna zover. Bijna had ik mezelf moeten overgeven maar mede door het opgenomen zijn, is het niet gebeurd!
Het heeft lang geduurd, maar ik ben iets aan het omkeren
Komt het door de veiligheid van de afdeling? Door lieve en begripvolle mensen om me heen? Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet is dat het gebeurt. Nu de energie verder opladen om dit proces voort te zetten.
Miems (pseudoniem) is 43 jaar, gelukkig getrouwd met 2 heerlijke zonen. Ze heeft gecompliceerde PTSS met dissosiatieve klachten, een persoonlijkheidsstoornis en een spierziekte. Ze wil graag schrijven om iets positiefs met iets negatiefs te doen.
Geef een reactie