Laten we de zachte-heelmeesters-maken-stinkende-wonden onzin achter ons laten. Laten wij de (mede) menselijkheid vasthouden in de zorg. Ik ben van mening dat mensen zonder compassie voor de ander weinig te zoeken hebben in de zorg.
Wij zijn van het lijden verzachten en verlichten. Lijden verzachten en verlichten is onze intrinsieke drijfveer en de reden dat wij bereid zijn deelgenoot te zijn pijn en het psychisch lijden van een ander. De reden dat wij bereid zijn de last van de ander een tijd mee te dragen. Niet meer, maar ook niet minder dan dat.
Op wat voor manier ook, ondersteunen wij dit als een team
Het basisrecht van ieder mens is dat wij mogen zijn zoals wij zijn, mogelijk of voorbestemd. Onder mensen houdt dat in, dat je deelt. En dan bedoel ik geen geld of goederen. Iedere seconde in tijd komt slechts één keer langs. Hoe we deze ook besteden: gelukkig hebben veel mensen de drang om bij te dragen. Wij zijn van het contact, van de nabijheid, van de professionele hechting.
Hieraan ligt een open discussie over (basis) ethiek ten grondslag
Deze discussie heeft geen begin of einde, is dynamisch, maar ook met zekere verankerde principes, zeker gezien de soms ongelijke machtsverhoudingen. De hulpverlener is gelijk aan de klant als mens, als hulpvrager zit men echter snel in de onder-rol. Het is een van de taken van de hulpverlener om de ander die rol niet toe te bedelen. Valideer de ander.
Waarom zijn jullie hier werkzaam?
Geef een reactie