Opstaan terwijl je hard gevallen bent. Deniz schrijft er dit krachtige verhalende gedicht over. “Haat mezelf en hou van mensen die houden, jaloers op hun fouten. Waardering voor wat je hebt, ebt weg, want je hebt het echt… slecht”.
Wat is minder waard dan minderwaardig of waarde? Verklaren voor een nader te bepalen kader, pratend over normen en waarden.
Is er tijd, of blijft het een strijd, is er creatie of niet?
Ik ben mijn gedachtes niet, maar wat dan wel, is gedachtenmanagement dan een spel, of iets dat komt en gaat, staat, valt en gevoelens bepaalt, malend ga ik over straat.
Hoop doet leven, strevend, al is het voor even. Lorazepam geliefd en gehaat, maar zo bepalend voor wat ik doe en laat. Dank je Lora, maar nu is het genoeg, langzaam zeg ik gedag, of ga ik te snel, de helft minder, helpt dat wel?
Of ga ik taperen, dat kost geld, maar leven ook, net als de dood, heeft alles een prijs, alles een waarde, zowel winst als verlies is bepalend.
Is het leven een spel, bestaat winnen überhaupt wel?
Of is het verloren voor überhaupt begonnen, nog zonder zonden, gezonken, denkend aan de periode met minder zorgen, niet meer honger, ook niet naar morgen, trauma blijvend verborgen.
Maar pijn reikt verder, het is exponentieel, het is veel, met intense lading, vol verrassing, continue de aanpassing, naar overleven, overdreven geven, pijn level een zeven, dus verre van tevreden.
Ik kan liefde krijgen maar wil het niet, verdien het niet, zonde om aan mij te geven, bewaar het voor even en geef het aan iemand die er wel mee kan leven…. tevreden.
Lichaam en geest uit balans
Weet niet anders dan dat, lichaam verliest het van de geest en de geest geeft de geest, is er even geweest. Continue vechten en vluchten, vechten voor leven, vluchten voor verleden, even kunnen
geven.
Identiteit heeft waarde, maar ook een prijs
Bepalend voor wat je doet en laat en waar je gaat. Maar wie ben ik, ben ik er wel, waar hoor ik bij, hoort iemand mij? Ben ik Nederlander, Turks, of allebei, of allebei niet, maar wat dan wel, ik ben ziek.
Maar achter ziekte zit een mens, en een mens wenst vaak iets dat hij niet kent. Zwakte is relatief, gevoel leidt naar initiatief, resultaat neem ik voor lief.
Kennis is macht, ontbrekend, daarom veracht ik smachtend naar een lach, god allemachtig Waar doe ik toe, doe ik het wel goed, ik vermoed, maar dat is niet genoeg, je moet het ook doen.
Bewustzijn is alles, het is continu veranderlijk, maar alleen positief door te handelen.
Wees toch wat meer positief
Neem initiatief, wees lief voor je naasten, is makkelijk uitgesproken, wellicht belovend, maar voor iemand die depressief is haast onmogelijk.
Falend verbaasd over normen en waarden aangaande mijzelf of de ander, verander ik graag tot ik mijzelf niet meer ken, toch iets ben, weer bouwend onderweg naar vertrouwen, ruim ik mijn geschilde schillen op, tot ik de essentie weer kan creëren, leren van wat ik normaal achtte, verkeerd inschatte en mijn leven totaal veranderde.
Vol ongeloof gelovend negatief, hoop op mededogen als god het ziet
Rust reinheid en regelmaat zijn de basis en hebben baat, zorgen dat je makkelijker loslaat. Niet hoeven denken aan het overbodige, als gelovige focussen op het broodnodige. Broodnodig is mijn mentale welzijn, zonder dat is brood onnodig want smaakt niet fijn. Fijn is relatief, alleen als je dat stukje een plaats biedt, geniet of toch niet. Want de lading van het negatieve bepaalt verdriet en het perspectief, ook als je dat niet ziet.
Een nieuwe ik, zittend op eer, veer ik op
Stimuleer mijzelf, een plek gevend voor het verleden, heel even een lach omdat ik mijn leed op afstand zag. Het verleden is traumatisch en pijnlijk, afstand daartoe creëren moeilijk maar belangrijk, zonder spijt onderga ik die strijd tot ik in het hier en nu blijf en ik mijzelf bevrijd.
Deniz (pseudoniem) is gastblogger voor PsychoseNet.nl.
Meer gedichten lezen?
- Gedicht over de PsychoseNet chat
- Er was eens een rupsje – gedicht over een transitie
- Jeroen Kloet beschrijft in een gedicht ‘De andere kant’
Ken je de animaties van PsychoseNet al?
Geef een reactie