Al jaren weet ik dat ik erg gevoelig ben. Maar pas recent begint me te dagen wat hier de implicaties van zijn voor mijn leven.
Ik heb in mijn psychiatrische carrière verschillende labels opgeplakt gekregen. Waar ik me in het ene label nog altijd herken, is de ander niet meer van toepassing, of heb ik me ervan gedistantieerd.
Ergens heb ik altijd het gevoel gehad dat diagnoses de kern niet raakten. Ik kom er steeds meer achter dat het thema ‘gevoeligheid’ van grotere betekenis is geweest in mijn leven, dan men heeft kunnen vermoeden, laat staan benoemen.
Het is blijkbaar gewoon niet in mensen opgekomen dat ik weleens erg gevoelig zou kunnen zijn
Gevoelig voor indrukken, prikkels, emoties, sferen, intuïtie, de muziek van het leven. Want dat ben ik. Ik sta open. En ik kan er niet zo veel aan veranderen. Ik zie, voel en ervaar veel.
Er is een uitgestrekte wereld buiten mij en er is een uitgestrekte wereld in mij. Ik loop regelmatig over van alles dat mijn systeem te verwerken krijgt.
Gevoeligheid maakt in mijn optiek dat ik in het verleden vatbaarder ben geweest voor wat voor problematiek dan ook.
Deze hoge mate van gevoeligheid beschouw ik zowel als zegen en als vloek
Een zegen omdat het diepte toevoegt aan het leven. Een vloek, omdat het dat leven zo ingewikkeld maakt. Nodeloos, zo lijkt het soms.
Hooggevoeligheid is iets waar je mee om moet leren gaan. Je kan er niet omheen. Voordat je er een goede modus in gevonden hebt, ben je zoveel verder. Inmiddels weet ik redelijk hoe ik er mee om dien te gaan.
Ik heb geleerd hoe ik meer in mijn kracht kan blijven
Wat zoveel inhoudt als dat je meer bij jezelf, bij je gevoel, in het moment weet te blijven. Je niet laat meesleuren door alles wat zich aan je opdringt. Het raakt aan acceptatie, overgave en mededogen naar jezelf.
In het Engels wordt ook wel de term ‘empath’ gebruikt; iemand met een rijke gevoelswereld, een groot inlevingsvermogen en een lage emotionele pijngrens.
Ik worstel veel met mijn eigen gevoelens. Ook ben ik gevoelig voor de emoties en het lijden van anderen.
Jouw pijn is ook mijn pijn
Voor mij is dit realiteit en zo een belangrijke motivatie om mezelf en anderen zo min mogelijk schade aan te doen.
Hooggevoeligheid is niet iets om mee te dwepen. Dat je gevoelig bent maakt je net zo min bijzonder als dat je intelligent bent. Maar erkennen dat je een gevoelig mens bent, daar is niks mis mee.
Persoonlijk wens ik me zo min mogelijk te identificeren met wat voor label dan ook. Hetzelfde geldt voor hooggevoeligheid. Ik ontdek het, weet het, benoem het en daarmee is het voor mij redelijk klaar.
Het me ermee identificeren maakt de worsteling niet minder. Ik voel niet de noodzaak om weer op een andere manier speciaal te zijn.
Ik ben een gevoelig mens. En met mij zoveel anderen
Aan wie zich hierin herkent zou ik willen zeggen; laat je gevoeligheid je leiden tot het worden van een echter mens. Durf overeen te komen met wat je voelt. Durf de kleur te tonen die in je leeft. Je zal er een mooier mens door zijn.
Want ja, dat gevoeligheid kansen biedt tot verdieping van de persoon, dat staat voor mij vast.
Geef een reactie